Dag 4362: #tbt #124

sdr

Ruim drie jaar geleden maakte ik bovenstaande foto in ons ouderlijk huis. We waren druk bezig met het leeghalen van het huis waarin we lang hadden gewoond. Er viel heel wat op te ruimen en niet alles kon verdeeld worden omdat we allemaal genoeg spullen hebben. Dus huurden we een afvalbak en een busje.

We waren er bijna allemaal, want er moest flink gebuffeld worden. Van wat er na het verdelen van de meest geliefde spullen overbleef hadden we een weggeefwinkel kunnen beginnen. Zelfs de plaatselijke kringloop wilde niet alles hebben en toen heeft Ronald een piano mogen slopen. Volgens mij heeft hij daarbij nog flink wat hulp gehad van Saskia.

Het waren gezellige opruimuurtjes- soms gingen we iets lekkers halen bij de snackbar en op de dag dat de foto werd gemaakt kwamen de liefste buren met een versgebakken cake. Dotje was ook van de partij en zij kreeg veel aandacht. Ze luisterde goed, dus we konden de tuindeur gewoon open laten staan- weglopen deed ze niet.

Op de foto zie ik dingen waarvan ik me afvraag wat ermee is gebeurd. Zoals het witte rek links. Daar kunnen boeken op gezet worden. Het ouderwetse witte trapje waar Renée op zit is vast me haar meegegaan. Wij hebben er al eentje die van een oma van Ronald is geweest. Geen idee waar de geinige lamp is gebleven. En die oranje gordijnen.

Het is alweer dik drie jaar geleden en soms voelt het nog als de dag van vandaag. Mama wordt vreselijk gemist en als ik Dotje zie die naar haar bal kijkt word ik nog een beetje verdrietiger. Ze was graag bij de familie. In meerdere opzichten was 2018 een rampjaar. Maar ik prijs me gelukkig dat ik die ellende niet alleen hoefde door te maken. Gedeelde smart is halve smart, gelukkig.

4 gedachten over “Dag 4362: #tbt #124

  1. Myrna

    Vreselijk wat jullie hebben moeten doorstaan, ik herinner het me als de dag van gisteren.
    Als ik Dotje zie op de foto doet mijn hart pijn. Ik kan er niet te lang over nadenken.
    Ik weet hoe sterk je band was met haar !

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Het was een vreselijk jaar en ik mis Dotje nog altijd. En mijn. ieder helemaal- ik voel nog steeds dat ik haar eigenlijk zou willen bellen.

      Reageren

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *