Van  mijn moeder erfde ik een flinke hoeveelheid paraplu’s. Maar ik wilde nog graag een stormparaplu en die haalde ik dan ook meteen toen ik daar geld voor had. Helaas was de verzameling regenschermen van mama niet bestand tegen de Bermuda Driehoek die hier in huis Mika heet. Het ene na het andere exemplaar maakte hij zoek. Hij houdt namelijk niet zo van regenbuien die zijn onberispelijke kapsel verzieken.

Iedere keer nam hij weer een andere paraplu mee totdat op een dag alleen de stormparaplu over was. Hij keek me nog net niet aan als de Gelaarsde Kat uit de Shrek films, maar hij deed wel een beetje zielig. Natuurlijk streek ik met mijn hand over mijn hart, maar toch niet zonder te dreigen dat er wat voor hem zwaaide als hij ook deze paraplu zou laten verdwijnen. Nou, je raadt het al- ik heb alleen de hoes nog maar over.

Hij voelde zich een beetje schuldig en haalde de eerstvolgende werkdag een nieuwe paraplu voor me. Die hij vervolgens weer ging gebruiken toen het hemelwater met bakken naar beneden kwam. Als ik nu tijdens een bui naar buiten moet zet ik de capuchon van mijn winterjas maar over mijn hoofd. Het voelt sowieso toch fout als ik tijdens de wandeling de enige ben die droog blijft.

Ooit komt er weer een stormparaplu, waarschijnlijk pas als Mika de deur uit is en hij een auto heeft. Dan heeft hij geen reden meer om mij mijn paraplu’s afhandig te maken. Hij zal het allemaal wel niet expres doen, maar het is natuurlijk nier de bedoeling dat hij Spijkenisse en omstreken voorziet van gratis regenschermen. Omdat ik nog heel lang honden hoop te kunnen uitlaten zal ik op een gegeven moment wel net zo’n grote parapluverzameling hebben als mijn moeder.