In de wereld gebeuren heel veel nare dingen, maar omdat ik het goed heb wil ik me nog weleens ergeren aan onbelangrijke zaken. Zo liep ik vanochtend met een schurend kledingetiket waardoor ik ik zelfs wat pijn op mijn rug had. Maar ja, onderweg valt er niets aan te doen. Dus loop je verder terwijl je je rot ergert aan dat nare gevoel.

Wat ik nou niet snap is dat mijn goedkope vestjes van H&M dat helemaal niet hebben en dit vrij prijzige jurkje van Patrizia Pepe juist wel. Thuis moest ik natuurlijk eerst de kinderen eten geven voordat ik op zoek kon gaan naar een tornmesje. Toen bleek dat het etiket in de jurk genaaid was met een soort visgaren.

Geen passend zijden garen of desnoods iets van polyamide of zo. Nee, ze namen daar iets van plastic voor. Dat ook niet netjes weggewerkt was zodat de boel wat ging rafelen. Misschien is dit wat stom gezeur van iemand die jarenlang op zeer oncomfortabel zittende schoenen rondliep. Maar ik werd helemaal naar dat dat irritante gevoel.

Daarbij vind ik her verwijderen een vervelende klus, want je moet het wel zorgvuldig doen. Er is weleens een gat ontstaan in een kledingstuk, vandaar. Ook vind ik het fijn als ik in één oogopslag kan zien hoe het zit met de maatvoering van een bepaald merk. Een Italiaanse 42 is hier maat 36. Dan weet ik dat. Ach, soms zijn ze ook niet bijzonder consequent hoor.

Nu ben ik bang dat ik het vergeet en dat ik de volgende keer weer ga zitten dubben of ik nu een 42 of 44 moet bestellen. Dat kan ik voorkomen door niets meer te kopen, denk ik dan maar. Dat is trouwens een goed idee. Ergens las ik dat je per jaar slechts drie splinternieuwe kledingstukken zou moeten aanschaffen. Niet meer. Daar ga ik eens gauw over nadenken.