De dag is nog lang niet voorbij, maar ik geloof zeker niet dat ik in de  komende uren nog iets bijzonders ga presteren waardoor ik mezelf een welgemeend compliment kan geven. Het ligt sowieso niet in mijn aard om te zeggen dat ik een schouderklopje verdien. Laten we wel wezen- zoveel bijzonders doe ik nou ook weer niet. Maar als ik ergens een beetje trots op ben is dat ik sinds bijna twee jaar meteen uit bed spring als de wekker gaat.

Dat doe ik natuurlijk voor Apollo. Als hij een goede nacht heeft gehad kan ik meteen de badkamer in en ben ik ongeveer een kwartier later beneden. Als het foute boel is ga ik meteen schoonmaken. Dan doe ik een klusje waar mijn mannen niet aan willen denken. Nou, ik draai mijn hand er niet voor om. Eigenlijk vind ik het erger voor Apollo dan voor mezelf. Hij krijgt net als iedere ochtend een dikke knuffel.

Dat vroege opstaan vond ik vroeger echt vreselijk. BAM en Blaze moest ik rond tienen van de bank trekken, de meisjes blijven het liefst de hele dag bij hun vader liggen. Maar Dotje stond voor achten al te spingen naast het bed. Die wilde zo graag naar het park. Apollo gaat net zo graag naar buiten, maar dan voor een rustige wandeling. Zou ik langer kunnen blijven liggen? Waarschijnlijk wel.

Maar ik hou van de routine die we hebben opgebouwd. Aankleden, opmaken, snel iets naar binnen werken en de meisjes even laten plassen. Er wordt eten voor Mika gemaakt en dan gaan Apollo en ik op pad. Som ben ik de enige die met een hond rondloopt en dan heb ik even het idee dat het vroeg is. Welnee, doordeweeks zijn er allang mensen aan de arbeid. Dus verdien ik geen compliment voor wat iedere hondenmoeder doet.

Het is heerlijk om ’s ochtends nog even in bed te blijven liggen, zeker als de meisjes tegen me aan liggen. Maar ik denk aan mijn grote jongen die de hele nacht alleen beneden bleef. Dat vind ik een beetje zielig voor hem en daarom sta ik om twee seconden over half zeven naast mijn bed. Klaarwakker en hopend dat alles goed is met Apollo. Als hij me aankijkt en zijn neus tegen me aan drukt, weet ik het zeker:  Ronald en ik mogen onszelf een compliment geven omdat we het hebben aangedurfd een hond op leeftijd te adopteren. Maar we krijgen er heel wat voor terug, want de liefde van een hond is onbetaalbaar.