Vanochtend kwam ik de kleinzoon van Carla tegen en hij vertelde me doodleuk dat Dotje weer terug is bij oma. Toen heb ik hem maar verteld dat er een reden is waarom ik niet meer zomaar kom aanlopen. Dat ik er veel verdriet van had dat ik Dotje terug moest geven. Natuurlijk zou ik haar weer graag willen knuffelen, maar afscheid nemen kan ik niet nog een keer.
Thuis heb ik het natuurlijk meteen tegen Ronald gezegd en hij was ook zo boos. Ze kwam in huis nadat we binnen enkele dagen zowel BAM als mijn moeder verloren. Door haar en de steun van mijn mannen stond ik nog overeind. Voor die twee hoefde een andere hond niet, maar ze veroverde hun harten toch.
We wensen de harteloze eigenaar van het bijzondere meisje niet veel goeds toe. Iets in de categorie sinkhole en reigerpoep op het hoofd hoor. Nu ben ik heel boos en verdrietig tegelijk. Maar Ronald had natuurlijk wel gelijk toen hij me eraan herinnerde dat we Apollo, Fluffy en Popje nooit hadden gehad als Dotje had mogen blijven. En daar moet ik niet aan denken!
Daar heeft Ronald gelijk in, maar toch… Wat verdrietig om te horen dat Dotje weer verstoten is 🙁
Ik ben heel blij met mijn drie hondjes, maar het doet pijn dat Dotje weer gedumpt is.
Ik snap het helemaal, zo boos en verdrietig..het arme meisje verdient zoveel beter en dat had ze bij jullie…ja het is wel zo wat Ro zegt maar neemt niet weg, dat je je zo voelt.. wat zeggen we over mensen die kinderen verwaarlozen, castreren en steriliseren..wat doen we met zulke mensen?
Dat kan ik beter niet in het openbaar zeggen.
Geen knip voor de neus waard zulke lui. Arme Dotje.
Dan hou je toch niet van je hond hè