Gisteren was het precies drie jaar geleden dat we de meisjes konden verwelkomen. Op een belachelijk hete dag reed Charles ons naar Schiphol waar we een tijd moesten wachten tot het vliegtuig uit Moskou leeg was. Natuurlijk kwamen zij als laatste tevoorschijn. Er kwamen enkele reisbenches en in twee daarvan zaten onze meisjes. Wat zagen ze er mooi uit!

Helaas maakten we een verkeerde beslissing door eerst Fluffy naar buiten te laten. Nou, om haar uit de reismand te pulken. Kijk maar hoe ze erbij zat. Die paniek in haar mooie oogjes- ik krijg gewoon pijn in mijn buik als ik de foto zie. Pas toen we Popje hadden bevrijd, werd duidelijk hoe het zat met de meisjes.

Popje is ons stoere piraatje en Fluffy is het prinsesje. Popje staat altijd vooraan als er wat te beleven valt en Fluffy verbergt zich vaak als er bezoek komt dat ze nog niet goed genoeg kent. Maar als ze zich heeft laten aaien, wordt ze al snel een beetje opdringerig. Want ze is gek op knuffels en als je Apollo of Popje aait, komt ze er gelijk bij staan.

We zijn zo blij dat we destijds besloten te gaan voor twee onafscheidelijke hondjes. Want hoe zou ze het hebben gevonden om van haar stoere zus gescheiden te worden? Het had heus zo kunnen zijn dat ze dan ook een beetje minder bang was geworden. Maar wij zijn dankbaar dat we ons over haar hebben mogen ontfermen.

Ze spelen ook zou lekker druk met elkaar. Dat kan soms gepaard gaan met halfzachte beten en wat uitdagend gegrom, maar het is nog nooit voorgekomen dat we ze hebben moeten waarschuwen. Dat Fluffy meteen na aankomst in haar nieuwe huis onder de bank schoot, lijkt zo lang geleden. Hopelijk zijn we erin geslaagd haar te laten voelen hoe welkom ze is en hoeveel we van haar houden. Dat ze maar nooit meer zo paniekerig zal kijken als op de foto.