Dit zijn de foto’s die ik maakte toen Dotje hier woonde. Ze kwam een paar dagen nadat we thuis waren gekomen na onze vakantie in Zuid-Frankrijk. Twee maanden zonder hond- ik vond het lang genoeg. Natuurlijk ging ik bijna iedere dag wandelen met de honden van Carla, maar ik wilde graag de hele dag iemand om me heen hebben.

Het waren uiteindelijk acht mooie maanden en ik zal haar nooit vergeten. Vreemd genoeg heb ik niet gehuild toen ik hoorde dat ze naar de hondenhemel was. Maar ik denk dat ik alle tranen al had vergoten toen we haar terug moesten geven. Omdat ik wist dat ze nooit meer mijn meisje zou zijn.

Op de foto’s is te zien dat ze bij het gezin hoorde. Nee, bij de hele familie, want ze mocht gewoon mee naar familiebijeenkomsten. Ronald legde haar uit dat ze niet bang hoefde te zijn voor onweer en hij droeg haar over veeroosters alhoewel hij herstellende was van een hersenbloeding. Mika knuffelde haar en ik liep dagelijks uren met haar zodat ze thuis alleen maar op de bank wilde liggen.

Dat de mannen die ik destijds iedere dag tegenkwam in het park ons misten, zegt genoeg. Ze vonden ons een bijzonder stel, hoorde ik van iemand die ik van Mika’s basisschool kende. En wat hield ze me altijd in de gaten- dat was iedereen nog het best bijgebleven. Vorige maand nog kwam ik iemand tegen die meteen vroeg waar mijn Mechelaar was. Moest ik bijna weer huilen. Maar ik heb het niet gedaan, want ik was met Apollo.  En als Dotje had mogen blijven, had ik hem en zijn zusjes niet gehad.