’s Ochtends samen wandelen met de honden doet ons goed. Vooral nu het om acht uur licht is en nog niet al te koud. Om half zeven opstaan vind ik niet langer veel te vroeg, maar ik denk wel dat ik kan proberen om de wekker binnenkort iets later te laten afgaan. Aan de andere kant: ik loop al vier jaar om acht uur buiten. Af en toe denk ik met weemoed terug aan BAM en Blaze die ik om tien uur van de bank moest trekken.
Het is fijn om te wandelen en af en toe te praten over dingen die ons bezighouden. Mijn moeder zou direct zeggen dat het ook nog eens gezond is. Dat zei ze altijd als ik vertelde dat ik iets graag at- dan begon ze meteen mede te delen hoe gezond het was terwijl ik het at omdat ik het lekker vond. Over dat wandelen zou ze erg enthousiast zijn, zeker omdat Ronald dan wat beweging kreeg. Naast zijn werk dan hè. Heen en weer rennen op het werk is immers anders dan met je honden over een grasveld hobbelen.
Maar zij wist niet waar wij wandelen. Dat is altijd in de buurt. En hoe groen de plekken ook zijn die we graag opzoeken- erg gezond is de lucht niet die je daar inademt. Je staat er gewoon in lucht die danig vervuld is door alle fabrieken die nooit ver weg zijn. Iets verder op het schapenpad rook het af en toe naar de koekjes die in een grote bakkerij in de buurt werden gebakken, maar waar we nu lopen ruik je iets heel anders.
Ronald weet het meestal wel te duiden en vraag ik me af waarom we niet met een mondkapje op lopen. Omdat het niet verplicht is, maar ik vraag me altijd af wat er te zien zou zijn op een wit laken dat je een maand buiten zou hangen. Het doet me denken aan iets dat een biologieleraar ooit vertelde: vlinders die in het Ruhrgebied leefden, werden op een gegeven moment zwart van kleur. Dan staken ze niet zo af bij de bomen die er niet al te florissant meer uitzagen.
Meer dan dertig jaar geleden bracht ik voor een schoolopdracht een maand door in een mooi stuk Duitsland waar veel kuuroorden in de buurt waren. Toen ik thuis kwam, realiseerde ik me dat ik mijn puffer niet meer nodig had. Laatst was ik samen met vriendinnen die schrokken van mijn benauwde hoestje en zij raadden me aan maar weer eens naar de huisarts te gaan. Zou die benauwdheid komen door het veelvuldige wandelen? Misschien moeten we maar naar Duitsland verhuizen als we de loterij winnen.
Dus je had vroeger ook al een pufje…kan best met het gebied te maken hebben, hoor…
Volgens mij begon ik pas te hoesten toen inmijn Delft woonde- tijdens mijn jeugd in Leiderdorp ws er niets aan de hand.