Dag 4669: Tweede stap

IMG_20220919_125814

Afgelopen zaterdag drukte de optometrist me op het hart om zo snel mogelijk mijn huisarts op te bellen. Nou, ik heb haar advies opgevolgd en tot mijn grote verbazing had ik de assistente nog snel aan de lijn ook. Dan moet je nog een afspraak ritselen en dat kost heel veel moeite. Nu snap ik heel goed dat er veel mensen zijn die vinden dat ze moeten langskomen. Als je in de wachtkamer zit, is het net alsof je in de rij staat voor een attractie. Het lijkt voor veel mensen een uitje te zijn.

Maar wij komen zelden bij de huisarts en dan baal je er wel van dat je eerst langs de assistente moet die de huisarts bewaakt alsof het haar eigen kind is. Zo werd ik telefonisch flink aan de tand gevoeld. Waarom dacht ik dat er bloed geprikt moest worden? Welke symptomen had ik dan? Gelukkig had ik me er op voorbereid en ik had online gezocht naar de meest voorkomende klachten. Daarvan had ik er dus een paar en dat heb ik direct gemeld. Ze bond in en ik mocht een uur later al komen.

Tijdens de zwangerschap werd ik meerdere keren op diabetes getest. Dan moest ik een paar minuten lopen naar het ziekenhuis om daar in mijn vinger geprikt te worden. Alhoewel ik erg kleinzerig ben, wende het. Iedere keer was de uitslag trouwens hetzelfde: ik zat er net tegenaan. Niet ernstig genoeg om aan de pillen te gaan. Maar vandaag bleek ik niet weg te komen met een vingerprik. Nee, er werd een ding gepakt om mijn bovenarm mee af te binnen en er werd een injectienaald tevoorschijn gehaald.

Natuurlijk schoot in in de stress, want de laatste keer dat ik zoiets aan de hand had gehad, moest ik door drie personen vastgehouden worden. Dus nu vroeg ik of ik Ronald even mocht halen. Die stond bij de auto een sigaretje te roken of op zijn telefoon te koekeloeren. Uiteindelijk ging het goed doordat ik mijn ogen sloot en ze dichthield met mijn linkerhand. Natuurlijk voelde ik het prikje, maar het was zo over. Het viel reuze mee, waarschijnlijk omdat ze goed kon prikken en ik steun had aan Ronald.

De uitslag komt over twee dagen en dan kan ik een verwijsbriefje krijgen. Helaas kan ik niet terecht in het plaatselijke ziekenhuis en ook niet in het hospitaal dat makkelijk te bereiken is met de metro. Maar goed, vooralsnog weten we nog niet zeker wat mij mankeert. Al heb ik wel een idee en ik heb dan ook al van alles opgezocht. Je wordt er niet blij van, maar er zijn echt ergere kwalen die je kunt hebben. Woensdag, uiterlijk donderdag, hoop ik meer te weten.

8 gedachten over “Dag 4669: Tweede stap

    1. Pippi Bericht auteur

      Misschien durf ik het een volgende keer wel zonder Ronald. Ach, ik ben nu 60 en dan moet je ophouden met die aanstellerij.

      Reageren
      1. Linda

        Is echt geen aanstellerij, als je angst hebt is dat heel lastig de baas te zijn…dus je mag trots zijn dat je het zo gedaan hebt!

        Reageren
  1. Cindy

    Hopen maar dat het mee valt! Vind het niet zo gek hoor dat een assistente goed doorvraagt. Anders is het voor de huisarts helemaal geen doen.
    Scheelt wel dat ik al sinds mijn geboorte bij dezelfde praktijk zit, hoef nooit te zeuren om een afspraak, ze kennen me goed genoeg om te weten dat ik nooit voor niks bel.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Ik hoop in ieder geval snel te weten wat er mis is.
      Ja, ik snap het goed hoor, maar wij bellen gemiddeld 1 keer per 2 jaar. Dat kunnen ze best weten hoor. Ik had ooit een huisarts met een geweldige assistente die alle patiënten kende.

      Reageren

Laat een reactie achter op Pippi Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *