De meeste foto’s die ik bezit, herinneren me aan mooie tijden. De kinderfoto’s van weleer zijn wel het leukst om te zien. Zelf zie ik niet dat mijn nestgenoten en ik in al die jaren nauwelijks veranderd zijn. Men zegt het weleens en met de beste wil van de wereld kan ik het niet zien. Ook geinig om te zien zijn de bewijzen dat ik niet altijd oud ben geweest. Maar wat zeg ik over twintig jaar van de foto’s die nu van mij gemaakt worden?

Het uitzoeken van iemands aardse bezittingen is een verschrikkelijke klus. Niet alleen omdat iemand een huis vol spullen achterlaat, maar meer vanwege het feit dat je weet dat alles met liefde is aangeschaft. Ooit gaat dat gebeuren met mijn bezittingen. Wat een teringzooi, hoor ik mijn broertje al verzuchten en mijn zusjes zullen zich afvragen of ze voor de uitvaart een leuke zwarte zijden jurk uit mijn kledingkast gaan trekken.

Als ik eerlijk ben en goed om me heen kijk, zie ik meteen dat er onherroepelijk in de afvalcontainer gaat belanden. Geen mens die zich erover zal willen ontfermen. In feit kan ik er alvast mee beginnen, met dat onthullen. Dat bespaart Mika een hoop ellende. Maar ja, zo lang ik nog leef, kijk ik toch graag naar die dingen die ze straks niet eens kwijtraken aan de kringloopwinkel.