Dag 4722: Ogen

IMG_20221111_151402

Gisteren had ik de eerste afspraak in een Rotterdamse oogkliniek. Helaas moest ik dus meer dan een uur reizen omdat het plaatselijke hospitaal een patiëntenstop heeft.  Dus ging de wekker om zes uur af, liep ik om half zeven buiten met Apollo en ging ik voor half acht op weg. Voor mij is dat vroeg, maar het was al behoorlijk druk op het metrostation. Een halte later was  geen vrije zitplaats meer te vinden.

Het was alweer een tijdje geleden dt ik met de metro en de tram ergens naartoe ging. Tijdens de spits is dat trouwens geen lolletje. Allemaal mensen die er om half acht al volledig afgemat uitzagen. Wat ben ik blij dat ik niet iedere dag in het openbaar vervoer zit. In ieder geval verliep de reis zeer voorspoedig en toen ik uitstapte bij de juiste halte zag ik de oogkliniek al. Niet dat ik de letters op het gebouw kon lezen hoor- ik herkende de blauwe kleur van de foto’s op internet.

Het was gelukkig niet al te druk en ik was keurig op tijd aan de beurt. Na een aantal tests kwam de oogarts erbij en toen kreeg ik te horen dat er een niet al te feestelijk traject gevolgd moet worden. Tijdens dit eerste consult werd er iets in mijn ogen gedruppeld waar ik belachelijk grote pupillen kreeg. Er werd met een fel lampje in mijn ogen geschenen en daarna was de hele wereld lichtpaars. Alsof ik in een sci-fi film beland was. Dit vond ik al onplezierig.

Maar de volgende keer moet ik voor vetrek van huis weer een goedje in de ogen aanbrengen. Er worden foto’s gemaakt waarvoor er ook nog eens een infuus aangelegd moet worden. Dat vid ik zoiets vreselijks!  En de keer daarna krijg ik injecties in mijn ogen. Daar kijk ik ook zo naar uit. Not. Gelukkig heeft een vriendin aangeboden met me mee te gaan en ik heb haar aanbod met graagte aangenomen. Want gisteren was ik de rest van de dag bijna blind.

Ze zeiden vooraf dat ik problemen kon hebben met het zien van dingen die dichtbij me waren. Nou, niets was minder waar. Op mijn telefoon kijken ging nog perfect, maar wat er om me heen gebeurde, kon ik nauwelijks zien.  Toch ben ik nog even langs de servicebalie van Albert Heijn te gaan om de spaarzegelboekjes uit te laten betalen en ik heb zelfs iets naar binnen gewerkt bij de Mac. Nog gekker: bij Kruidvat ging ik even kijken of er nog iets leuks lag en daar werd ik geconfronteerd met een belachelijke hoeveelheid lekkers.

Tja, door het naar binnen proppen van mijn favorieten  Mon Chéri, Toblerone en Toffifee verkeren mijn ogen in deze belabberde staat. Het kostte me dan ook geen enkele moeite om al die lekkernijen te laten staan. Snoepen is fijn, injecties in je ogen heel wat minder. Laten we hopen dat het nog enigszins mogelijk is om het verlies van mijn gezichtsvermogen te beperken. Want hoe ziet een leven zonder het lezen van boeken er uit?

Het was geen geweldige dag, maar ik ben natuurlijk wel blij dat ik geholpen word. Dat ik de hele dag uiterst gevoelige ogen had en niet veel zag, was het ergste niet. Want ik was wel in een omgeving die ik kende. Maar ik merkte wel dat het even link werd toen ik de oogkliniek verliet en op de tram ging stappen. Kwam 23 daar nou echt aan, of stond er een ander nummer op? Moest ik snel oversteken of netjes wachten tot het voertuig tot stilstand was gekomen?  En toen zag ik mezelf een onhandige beweging maken en toen zei ik tegen mezelf El, nu beweeg je als een onzekere bejaarde. Dat was een rotmoment. Heel confronterend. Want ik heb dus wel ouderdomssuiker.

8 gedachten over “Dag 4722: Ogen

  1. Cindy

    Ach, hoe vervelend…. Maar wel fijn dat ze je kunnen helpen. En zou daar ook naar uitkijken, al dat gewroet aan mijn ogen. Maar hopelijk komt het weer goed, dat is het belangrijkste.
    En tja, al dat snoepgoed overal, ik vind het steeds bizarder worden. Je moet sterk in je schoenen staan wil je er niet voor zwichten.
    Lief dat je vriendin volgende keer meegaat, wel zo veilig.

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Echt, ik sta ervan te kijken hoe makkelijk ik snoep in de winkel kan laten liggen. Ook naar frisdrank taal ik niet meer. Maar af en toe een koekje kan wel hoor. Twee 🙂

      Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Dat is lief van je. Ik besef dat ik zoveel geluk heb dat ik niet eerder iets heb gemankeerd. Wat dat betreft ben ik gewoon verwend. Nu maar hopen dat de behandelingen aanslaan.

      Reageren
  2. Linda

    Is wel hele toestand hoor, je was eigenlijk een los lopend gevaar…hoop dat ze je wel kunnen helpen, want je hebt ze nog even nodig, je ogen.

    Reageren
  3. Myrna

    Ik krijg het benauwd terwijl ik dit lees. Ik herinner het me van mezelf de laatste 2 keer. Ik voelde me vreselijk dat ik niks zag. Werd er angstig van.
    Ik hoop dat alles goed komt en geweldig dat Lin met je meegaat. Zo lief !!

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Als we niet zover weg woonden, waren we met je meegegaan. Slehy tien is erger dan ik had verwacht. Ik ben zo blij dat ik Noet meer alleen hoef te gaan!

      Reageren

Laat een reactie achter op Myrna Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *