Sinds precies een maand hebben al mijn vriendinnen minstens één kind. Als ik ooit oma word, kan ik informatie inwinnen bij de meiden die alles nog weten. Want ik ben ontzettend veel vergeten hoor. Vandaag hoorde ik weer een bevallingsverhaal om van te gruwelen en toen realiseerde ik me dat ik inmiddels niet veel meer wist van de dag dat Mika werd geboren.

De laatste maanden zeg ik heel vaak dat ik wel een kleinkind zou willen verwelkomen. Maar ik wil niet dat de moeder van dat kind ook zo’n hel met meemaken voordat ik het leuke omaatje kan uithangen. Dus het hoeft niet- dan lees ik mijn honden wel voor. Maar het blijft natuurlijk heel bijzonder, zo’n baby. Ondanks het feit dat je er nog niet zoveel mee kunt.

Het was heel fijn om de op mijn verjaardag geboren dochter van een vriendin vast te houden. De laatste keer dat ik een baby vasthield kan ik me eerlijk gezegd niet heugen. Het zal de inmiddels  acht jaar oude zoon van een andere vriendin zijn geweest.Want ik stond nooit te springen om de pasgeborene vast te houden. Dat mochten anderen doen.

En zo zat ik vanmiddag op een comfortabele bank met een heel klein meisje in mijn armen. Mijn vriendinnen zal het wel niet zijn opgevallen, maar ik werkte dat ik dingen tegen de kleine meid zei die ik ook tegen mijn honden zeg. Misschien behandel ik mijn hondenkinderen toch te veel als mensen. Tegen een klein meisje mag je toch wel zeggen dat ze lief is en dat ze maar lekker moet gaan slapen?

Mijn vriendinnen. zeiden dat het me goed stond, zo’n baby in de armen. Ze hoopten dat de relatie van Mika een groot succes zou blijken en dat er op een dag een kleinkind zou komen. Dan gaan Ronald en ik er wel voor zorgen als dat nodig is. We gaan het vangnet vormen dat we zelf zo node gemist hebben. Dat wordt voetbal kijken met opa en boeken lezen met oma. Mooi vooruitzicht, maar voorlopig is het nog de ver-van-mijn-bedshow.