Vanmiddag haalde ik mijn allereerste griepprik. Toen ik nog voor de klas stond, kreeg ik er ieder jaar eentje aangeboden. Daar maakte ik geen gebruik van, want ik had een paar collega’s die beweerden dat ze juist ziek werden van die vaccinatie. Daar had ik geen zin in, dus ik nam de gok ieder jaar weer. Misschien zal ik een keertje ziek zijn geworden, maar ernstig was het niet. Waarom ik deze keer toch ging? Omdat de doktersassistente het een goed idee vond.
Zij was degene die de eerste naald van deze week in mijn arm zette. Vreselijk vond ik dat en daarom moest Ronald mee. Hij ging me afleiden, maar echt helpen deed het niet. Helaas stond ik stijf van e angst en dat kwam het afnemen van het bloed niet ten goede. En dat bloed had de huisarts toch echt nodig om te zien hoe het met mijn suikergehalte gaat. Een paar keer moest ik mijn vuist ballen en daar werd ik beroerd van.
Na afloop zei ze dat ik heel erg bleek zag. Geen wonder, want ik had het idee dat ik liters bloed kwijtgeraakt was. Het idee dat er een gat in een ader zit waardoor bloed kan ontsnappen- ik ben gewoon bang dat ik eraan doodga. Dan kan me uitgelegd worden dat het zo’n vaart niet loopt, maar ik raak dan vreselijk in paniek. En toen ik vertelde dat ik twee dagen later een griepprik kon halen, kreeg ik weer schrik toen ze zei dat het een goed idee was.
Die prik van vanmiddag was trouwens zo erg niet. Jammer genoeg was “mijn” assistente net even weg, maar de andere dame deed het prima. Op mijn verzoek prikte ze in het midden van het hartje op mijn arm. Dat was ook daar gedaan toen ik mijn eerste corona vaccinatie kreeg en dat was helemaal goed gegaan. Pijnloos vooral. De griepprik voelde ik wel, maar er werd geen bloed uit mijn lijf gehaald.
Maar dan de ellende op dinsdag. Voor het maken van foto’s moest er een contrastvloeistof ingebracht orden. Dat gaat via een infuus. Dat vind ik nog erger dan bloed afnemen. Natuurlijk werd ik goed afgeleid door een hele kundige en aardige mevrouw, maar ik werd al wee van het idee. Enkele seconden na het inspuiten van de vloeistof werd ik misselijk en moest er een kotsbakje gepakt worden.
Drie dagen achteren was ik de pineut. Wennen doet het nooit. Toen ik dinsdag hoorde dat het gaatje van maandag nog te zien was, werd ik helemaal naar. Toch zal ik eraan moeten wennen. Tenzij ik in de toekomst alleen op suiker moet worden getest- daar is maar een enkele druppel voor nodig en dan kan er misschien even in mijn vinger geprikt worden. We zien het wel hoe het loopt, maar ik hoop nooit meer drie dagen achtereen geconfronteerd te worden met een naald.
Ik voel met je mee, ik houd ook niet van injectienaalden….
Ik hou dat je ze nog heel lang niet Hoet te zien!
Ik vind die prik in je vinger nog erger hahahaha maar je hoeft je echt niet te schamen hoor, dit is een heel vervelend iets, die angst, en je doet er weinig aan..je hebt t wel weer even gehad hè
Nou ja, ik ben niet bang voor spinnen 🙂
Oh wat vervelend voor je dat je zo naar werd en over moest geven. Dan zit je niet te wachten op dit soort dingen nee.
Gelukkig heb ik er zelf geen moeite mee. Als er bloed moet worden afgenomen kijk ik altijd geinteresseerd toe of ze een ader vinden, ben lastig te prikken.
Vind alleen de tandarts eng….
Tja, het moet nu eenmaal. Lollig is het allemaal niet, maar ik hoop toch wel dat ik straks weer beter kan zien.
Ben trots op jou. 3 dagen achter elkaar terwijl je er zo bang voor bent vind ik heel knap van jou.
Ik moet wel! En als je had gezien hoe ik erbij zat….,