De boel ging de oven in en dan werd de tafel gedekt. Met een mooi tafelkleed en fraai gekleurde raffia onderzetters. Karaffen met water en glazen en -heel erg- een grote fles tomatenketchup. Het gerecht had genoeg smaak, maar blijkbaar vonden we het erbij horen. We moesten netjes met mes en vork eten, maar dit is echt iets waarbij je genoeg hebt aan een vork. Of een lepel, want dat is typisch Indisch.

We aten dit gerecht heel graag. Er hoefde geen tweede groente op tafel te komen voor de kieskeurige eters, want zonder enige aansporing waren de schalen snel leeg. Waarom we bijna nooit pastei eten, weet ik ook niet. Misschien wel omdat ik er niet om vraag. Want ik denk dat ik toch bang ben dat het niet zo smaakt als vroeger toen mijn ouders het maakten.