Als ik naar de foto kijk, schieten de tranen in mijn ogen. Over een paar maanden is het vijf jaar geleden dat BAM naar de hondenhemel ging. Volkomen onverwacht. Eerlijk gezegd verdring ik de herinneringen aan hem, want ik weet bijna zeker dat hij een nare tijd heeft gehad toen hij niet thuis was. Want hij was een hond die gek was op zijn gezin.
Iedere dag wandelden we urenlang. Eerst sliep hij uit tot een uur of tien, daarna gingen we twee uur naar buiten. Gelukkig maakte ik onderweg foto’s en soms stond ik er zelf ook op. Volgens mij vond BAM het wel leuk om te poseren. De honden die na hem kwamen, draaiden hun hoofd meestal om als ik ging fotograferen.
Van selfies hou ik niet zo, dus ik heb mijn best gedaan om zo creatief mogelijk om te springen met het begrip zelfportret van mama met baby. Hij was zo lief, mijn krachtpatser die alleen aangehaald werd door oude vrouwen. Gelukkig heb ik niet alleen heel veel foto’s, maar ook de mooiste herinneringen aan de hond die van mij een hondenmama maakte.
Wat een mooie foto van je baby..blijft zo’n gemis en er niet aan denken is vaak het beste voor je gemoed.
Ik ga er gewoon vanuit dat hij bij mijn moeder is! Hij was dol op haar.
5 jaar geleden alweer, wat een gemis… Niet teveel aan denken inderdaad, over de tijd zonder jullie.
Mooie foto!
De tijd gaat zo snel. Ook bijna vijf jaar zonder moeder….. Het was geen fijn jaar, 2018.
Gelukkig heb ik veel foto’s van BAM.
Ook nog ja, zo’n verdrietig jaar was dat… Heb dat zelf met 2020, bleeghh…
We hebben allebei een groot verlies geleden- als ik aan het jaartal denk, weet ik meteen dat het geen fijn jaar was.