Dat weet iedereen toch al? Van veel bordspellen hangt het resultaat af van stom geluk. Tenminste, ik heb geen flauw idee hoe je een dobbelsteen moet laten rollen om steeds het aantal ogen te gooien dat je nodig hebt. Ganzenborden, mens-erger-je-nieten en zelfs Monopoly- je moet af en te nadenken, maar uiteindelijk heb je succes als het lot je goed gezind is.

Als ik het belabberd doe, weet ik dat ik pech heb gehad. Dus daar word ik echt niet fanatiek van. Of geïrriteerd als ik niet als winnaar uit de bus kom. Nee, er is maar één spel dat ik echt wil winnen: Trivial Pursuit. Toevallig heb ik een goed geheugen als het om onzinnige weetjes gaat, dat helpt. Alhoewel het niks zegt over eventuele slimheid, moet en zal ik als eerste eindigen.

Ooit speelde ik zo’n weetjeskwis op mijn telefoon. Dan moest je kiezen uit drie of vier antwoorden. Dat spel heb ik net zolang gespeeld tot ik alle antwoorden uit mijn hoofd wist. Af en toe moest ik flink gokken en dan ging ik meestal voor het laagste of juist hoogste aantal. Maar nu weet ik allang niet meer hoeveel kamers Buckingham Palace geeft of hoe hoog de Burj Khalifa is.

Uiteindelijk heb ik niets gehad aan dat in mijn hoofd proppen van weetjes. Overigens heb ik er nooit over gepeinsd om de antwoorden van alle Trivial Pursuit vragen uit mijn hoofd te leren. Dat zou toch niet eerlijk zijn. Daarbij heb je heel veel verschillende versies . Het zou me jaren gaan kosten. Dan kan je beter boeken lezen en af en toe naar de televisie kijken. En vooral veel geluk hebben.