Dag 4833 : #tbt #161

Mensen die verdrietig zijn omdat ze een geliefde zijn verloren, troost ik graag met de opmerking dat degene die er niet meer is vast toekijkt vanaf een wolkje of iets dergelijks. Als dat werkelijk het geval is, hoop ik dat mijn moeder even wat anders te doen had toen we haar huis leeghaalden. Ze zal opzij minst gebaald hebben dat we zoveel weg hebben gegooid.

Er is genoeg verdeeld hoor. Iedereen heeft nu wel iets in huis dat ooit van mama is geweest. Maar ze had wel heel erg veel spullen in huis, misschoen nog wel meer dan ik. Onder het dekzeil van de afvalbak zit slechts een gedeelte van wat er afgevoerd is. Er ging ook een busje vol naar de kringloop, maar zeker niet alles konden we kwijt.

De dag dat we de bak volpropten, was een vreemde dag. Vroeger waren we nooit in ons ouderlijk huis onder toezicht van minstens één ouder. We maakten flauwe grappen over de hoeveelheid hamers, scharen en paraplu’s in huis en deden net alsof we niet steeds verwachtten dat mama aan zou komen lopen met kopjes thee en wat lekkers.

Verdorie, het went echt nooit. Nu zit ik hier met een dikke strot naar de foto te kijken en vind ik het nog steeds oneerlijk dat mama niet als haar moeder 101 mocht worden. Ook heb ik spijt dat ik niet veel meer naar huis heb gesleept. Maar ja, dan heeft Mika helemaal veel weg te gooien als ik naar de eeuwige jachtvelden ben vertrokken.

4 gedachten over “Dag 4833 : #tbt #161

Laat een reactie achter op Linda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *