Renée was er nooit eerder geweest en ze keek haar ogen uit. Natuurlijk hadden we samen nog wat moeten drinken en snacken. Maar zij ging eten bij een vriendin en daarna naar een operette. We gaan het wel een keertje overdoen. Zij wil ook graag naar het Depot van het Boymans Wendat lijkt me ook een fijn uitje.

De allereerste dierenverhalenbundel, de dikke hardroze, kocht ik toen Mika twee jaar oud was en ik heb alle verhalen voorgelezen. Omdat ze kort zijn, vond Mika dat ik er minstens drie moest voorlezen voordat hij ging slapen. Het lijkt me geweldig als hij dat later ook gaat doen. En anders moet dat kleinkind maar vaak door oma worden voorgelezen.

Het was zo leuk om de schrijver te horen vertellen. Hij deed er vooral Noet hoogdravend over. Eigenlijk zei hij net als Karel Appel: ik doe maar wat. Als vijftienjarige schreef hij een gedicht als hij uit school kwam en hij was hoogst verbaasd toen hij doorkreeg dat zijn vrienden dat niet deden. Huisarts worden? Ja, zo was het gelopen.

Maar hij had zich wel voorgenomen dat hij bepaalde regels in acht zou nemen als hij ging schrijven over dieren. Nog voordat het eerste verhaal op papier stond, nam hij zich voor dat hij alleen ging schrijven over deren die nooit iets met mensen te maken hadden gehad. Dus geen huis- en boerderijdieren.

De dieren waren allemaal ongeveer even groot. Dus kon de olifant op de thee komen bij de eekhoorn. En ze moesten vooral geen menselijke eigenschappen hebben- ze zouden zelfs inwisselbaar meoten zijn. Vooral geen dieren die voor een bepaalde eigenschap zouden staan. Dat is niet helemaal gelukt, want zo pasten er meerdere dieren bovenop de walvis.

De dierenverhalen zijn prachtig. Heel filosofisch en de dieren zijn volkomen vrij van nare eigenschappen. Het was erg bijzonder om de schrijver van die verhalen eens te ontmoeten. De boeken heb ik alleen van een handtekening laten voorzien. Dat vond ik genoeg. En nu maar hopen dat de volgende generatie er uit voorgelezen gaat worden. Aan mij zal het niet liggen.