Want je hebt er echt wat aan. Tegenwoordig zien we de bezorger van lekker eten al naderen voordat hij of zij de vinger op de deurbel heeft gezet. Zelf heb ik nog een beetje moeite met het feit dat je beter even op je telefoon kunt kijken voordat je de voordeur opent. Want eergisteren had ik potverdorie weer twee Jehova’s Getuigen op de stoep staan. Die mensen afpoeieren is geen probleem, maar ik zat net zo lekker te lezen.

Mika vergeet zijn sleutels weleens en dan hou ik de beelden in de gaten rond de tijd dat ik hem verwacht. Want de bel is handig, maar na twintig jaar “Kloppen, want de bel doet het niet” schrik ik me iedere keer rot van het geluid. Ach, soms is een bel niet eens nodig, want de meisjes slaan iedere keer aan als er iemand op de stoep staat. Behalve als ik het ben en als ze zich toch een keertje vergissen, zeg ik snel dat mama er is. Dan houden ze meteen op.

Die camera is er eigenlijk voor de veiligheid. Zodat ik niet opendoe als er een griezel met een schietgeweer langskomt. Mensen die het geloof uitventen zijn altijd met z’n tweeën, net als basisschoolleerlingen die Kinderpostzegels verkopen. Sinds we de deurbel met camera hebben, valt het ons op hoeveel voetgangersverkeer er in de straat is. Veel mensen met honden en ouders die hun kinderen naar school brengen en ze ook weer gaan halen.

Maar voor ons zorgt het eveneens voor een hoop amusement. Er zijn hondenbezitters die door hun viervoeters worden voortgetrokken. En dan hebben we het niet over sledehonden- ik weet nu pas hoe sterk schoothondjes kunnen zijn. We zien iedere dag wel twintig keer hoe mevrouw Nek haar klikodeksels dichtsmijt alsof het hoofd van haar schoonmoeder ertussen zit. Haar man heeft rare bekken trekken naar onze voortuin tot een kunst verheven. Ja, dat omdenken zorgt tegenwoordig voor een hoop lol. Zullen we er nog eentje kopen voor bij de carport?