Tijdens het bladeren door een digitaal fotoboek viel mijn oog op dit lieve gezichtje. Iedere hond die deel heeft uitgemaakt van ons gezin wordt gemist Vooral BAM, want wij konden hem helemaal niet missen. Overigens is geen enkele hond te vervangen- er blijft altijd een leegte in ons hart die alleen gevuld kan worden door degene die er niet meer is.
Laatst zag ik een hond die enorm leek op de biologische moeder en enkele zusjes van BAM. Toen ben ik snel doorgelopen zonder achterom te kijken. Het doet gewoon pijn. Zeker omdat die hond ook zo’n zachtaardige blik had. Sommige mensen vonden het gek dat ik hem Mon Chéri noemde, of Baby. Maar hij was nu eenmaal mijn hondenkind.
We hebben zulke mooie herinneringen aan BAM en toch kan ik niet lang naar de foto kijken. Zijn verhaal is niet mooi afgelopen en het had niet zo mogen gaan. Daarom sluit ik nu gauw af en ga ik Apollo, Fluffy en Popje maar eens flink knuffelen.
Je hart blijft een rauwe wond wat Bam betreft.
Ik snap dat het super pijnlijk is voor je.
Maar door hem ben ik er wel achter gekomen dat ik net zonder hond wil leven. Zonder BAM geen Blaze, Pebbles, Fluffy, Popje en Apollo!
Aaach dat lieve bekkie, snap dat het zo pijn doet, gelukkig snappen je andere hondenkinderen het.
BAM had zo’n lief gezichtje. Als wij niet zoveel van hem hadden gehouden, waren er vast geen andere honden gekomen. Ik voel dat hij ervoor gezorgd heeft voor een Broer en twee zusjse.
Begrijpelijk dat het pijn doet. Ik kan heel goed naar foto’s van mijn vorige katten kijken maar die zijn allemaal na een mooi leven rustig ingeslapen. Compleet anders dan BAM natuurlijk…
Had jullie nog vele jaren samen gegund maar het mocht helaas niet zo zijn,
Het heeft niet zo mogen zijn. Het doet nog altijd pijn, maar we zijn blij dat we drie andere honden een goed leven kunnen geven.