Dag 4916: Tea Topics vraag 85

Wanneer het voor het eerst gebeurde, staat me niet meer bij. Tijdens de middagwandeling stond Apollo opeens stil en toen keek hij me aan. Recht in mijn ogen. Dus vroeg ik hem wat er was. Hij keek naar de richting waar we vandaan kwamen. Wil je naar huis? vroeg ik en meteen zette hij een paar stappen.

Het is maar een enkele keer in de ochtend gebeurd, want dan heeft hij blijkbaar nog genoeg energie voor een wandeling van een half uur. ’s Middags komt het nu vaker voor. Mij aankijken hoeft niet meer, want hij weet dat hij terug mag lopen naar huis als hij geen zin meer heeft of gewoon een beetje moe is.

Maar hoe lang of kort de wandeling ook gaat worden- Apollo hoeft niet uitgenodigd te worden om te gaan wandelen. Zodra hij hoort dat ik zijn halsband en riem van de haak in de hal haal, staat hij bij me. Dan wacht hij rustig tot de deur open gaat en dan stapt hij heel monter het pad in de voortuin op.

Maar de allermooiste herinnering is de eerste keer dat we ’s nachts gelijktijdig wakker werden. Opeens moesten we allebei plassen. Nu komt het bijna iedere nacht voor. Eerst laat ik hem de achtertuin in lopen, daarna ben ik aan de beurt. Niet in de tuin natuurlijk. Het zal heus nog weleens mis gaan als ik te diep slaap, maar het is fijn dat ik hem nog even kan knuffelen voordat we samen op de bank weer in slaap vallen.

4 gedachten over “Dag 4916: Tea Topics vraag 85

  1. Linda

    Hahahaha zou wat zijn, als je ook samen in de tuin ging plassen…maar hoe je dat verteld dat hij je aankeek, zo bijzonder hè El…lieve grote beer..

    Reageren
  2. chucky1012

    Ik moest lachen…..
    Dat gaat niet gebeuren.
    Fijn hoor van zo een lieve hond een flinke knuffel.

    Xoxo

    Reageren
    1. Pippi Bericht auteur

      Dat gaat zeker niet gebeuren. Al moet ik bekennen dat ik een keertje in een bos heb geplast 🙂
      xoxo

      Reageren

Laat een reactie achter op Linda Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *