
Op de foto was Mika vier jaar oud. Hij gaf toen de hele dag kusjes en kroop nog vaak op schoot. Ook hield hij mijn hand vast als we buiten liepen. Het is al bijna twintig jaar geleden, maar ik weet nog steeds hoe hij aanvoelde. En hoe lekker hij rook.
Nu weet ik wel dat ik ook van een tweede kind zou kunnen houden, destijds begreep ik daar nog weinig van. Overigens wilde Mika ook geen broertje of zusje. Als hij eens een beetje lastig was, dreigde ik altijd dat er een zusje zou komen als hij niet snel ophield. Het werkte wel.
Maar als ik nu naar de foto kijk, heb ik wel een beetje spijt. Je zal maar vier van zulke schattige kinderen hebben. Mika heeft nog steeds koosnaampjes waar hij inmiddels al veel te oud voor is. Toch reageert hij er nog altijd op. Wat ben ik blij dat ik destijds de juiste keuze tussen een kind en een paard maakte.
Als ik op mijn veertigste nog geen behoefte aan een kind had, zou ik een paard aanschaffen, zei ik altijd. Mijn hele familie zag me nog eerder op een knol zitten dan achter een kinderwagen lopen. Uiteindelijk is de impulsieve beslissing van toen de beste ooit gebleken.
Jullie hebben een hele mooie band, en dat je die namen nog mag gebruiken, zegt genoeg.
Ze zijn erg hoor 🙂 Maar hij luistert er nog steeds naar.
Wat een zegen hè. Zo’n lieve zoon. Jullie band is zo hecht.
Mika is een geweldig kind. Ben zo blij met hem.