Op haar oude dag werd mijn moeder een beetje onzeker en paniekerig. Dat gaat mij ook vast overkomen, dus ik zal er niet flauwe over gaan doen. Mama nam namelijk ook wat over van ons; die schepte haar bord altijd volgen dan at ze het niet leeg. Dat deed mama op een gegeven moment ook en dan schoof ze het bord naar Ronald. Jij lust dit vast wel, zei ze dan.

Sinds 1977 kennen we hier zomer- en wintertijd, maar pas de laatste jaren van haar leven jon mijn moeder niet goed omgaan met het verschuiven van de tijd. Dat was omdat ze medicatie slikte en dan was ze bang dat. iets ergs zou gebeuren als ze wat moest veranderen aan de tijden. Er is nooit iets misgegaan.

De enige die hier in huis wat moeite had met de invoering van de wintertijd was Dotje. Zomertijd? Prima- zij wilde wel naar buiten alhoewel haar innerlijke klokje aangaf dat het heus nog geen echt uur was. Maar eind oktober volde zezich toch mooi tekort gedaan. Dan ging ik om jalf acht weg en dan de dagen daarna een kwartier later.

Dotje was ’s ochtends letterlijk bijna niet te houden. De rest maakt het werkelijk niets uit. Wie opeens een uurtje langer mag slapen, gaat gewoon wat later plassen en poepen. De enige die verlangt naar het terugzetten van de klok ben ik. Als de wekker gaat is het nog donker en dan wil ik doorslapen.

Was het maar februari. Want dan kan ik weer opstaan als de zon op is. Nu voel ik me nog steeds moe omdat het buiten aardedonker is. De foto hierboven maakte ik om kwart voor acht. En ik lag nog onder de deken. Laat het maar snel 2024 worden.Dan is ook die vervelende feestmaand voorbij.