
Hij had af en toe flink last van zijn darmen en ik ben anderhalf jaar geleden beneden op de bank gaan slapen zodat ik hem de tuin in kon laten. Hij heeft er dankbar gebruik van gemaakt. Voordat hij ging slapen zei ik altijd dat hij me wakker moest maken als er iets was. Het eerste jaar sliep ik slecht, want ik was bang dat ik niet wakker zou worden als er iets was. Dat is slechts eenmaal voorgekomen. De laatste nacht die we samen doorbrachten, gaf hij me een por met zijn snuit. Dat was de eerste keer dat hij me op die manier wekte. Hiervoor werd ik gewoon wakker op het moment dat hij naar de deur liep.
De laatste weken merkte ik dat hij af en toe wat zwalkend liep. Dat was steeds van korte duur. Maar op zaterdag 18 november viel hij om toen hij opstond. Toch wilde hij graag gaan wandelen en dat deden w dan ook. We liepen een mooie ronde door het park. Maar toen we over wilden steken, zakte hij door zijn linkerachterpoot. Met heel veel moeite lukte het hem om naar huis te lopen. Tot een uur of drie lag hij op de bank en toen hij daar vanaf wilde, moest ik hem helpen. Anders was hij met een klap op de plavuizen terechtgekomen. Hij bleef liggen en kon niet op het matras komen dat ik bij hem haf neergelegd.
Toen zijn vader thuiskwam, kon hij niet overeind komen. Hij keek Ronald heel treurig aan. Apollo liet zijn plas twee keer lopen en maakte af en toe piepgeluiden. Hij kon alleen zijn hoofd bewegen. Toen besloten we dat er iets moest gebeuren. Dit is niet het leven waarop hij recht heeft: hij houdt van wandelen en slapen en dat ging op zin laatste dag niet meer.
Het antwoordapparaat van de dierenarts gaf het nummer van een 24/7 kliniek in Rijswijk. Mika en Amy werden gebeld, want Apollo was te zwaar om door 1 persoon in de auto getild te worden. Het was te vreselijk om aan te zien. We zijn snel op weg gegaan en Amy bleef achter om op de meisjes te letten.
Op de foto hierboven zie je dat Fluffy en Popje afscheid namen van hun grote broer. Fluffy was in de war en zij zat uren boven. We hebben haar geroepen en vertelden dat het niet hoed ging met Apollo en dat ze hem wellicht zouden moeten missen. De meisjes kwamen bij Apollo kijken en leken aan te voelen dat er iets was. Wij hadden het idee dat het goed fout zat en durfden niet te hopen dat hij terug zou keren naar huis.
Het bezoek aan de kliniek heeft uren geduurd. Hij werd uitgebreid onderzocht en hij bleek niets gebroken te hebben. Misschien was zijn vergevorderde leeftijd wel wat hem de das om deed. In ieder geval was zijn leven al zo veranderd- geen lange wandelingen meer, er werd niet gespeeld. Een hond van ruim 70 kilo draag je niet naar een grasveld om daar te plassen en poepen.
De beslissing die we moesten nemen zal mij de rest van mijn leven achtervolgen. Natuurlijk, Apollo was oud en krakkemikkig. Mij mogen ze gerust een spitje geven als ik in die situatie terechtkom, maar mijn grote jongen? Wie zijn wij om te denken dat het leven te zwaar as voor hem? Een heleboel lieve mensen trachtten me te troosten, maar ik vond hem te jong en zo vaak blij om afscheid van hem te nemen. We hebben het toch gedaan.
Tijdens de laatste minuten van zijn leven luisterden we naar twee liedjes die zo bij hem pasten. You are the sunshine of my life van Stevie Wonder omdat hij dat ook echt was. Tijdens het wandelen zong ik het weleens voor hem. De allerlaatste minuten kwam Dalida langs met Buenas noches mi amor, dat wel erg toepasselijk was. Terwijl hij uit het leven weggleed, kreeg hij kussen en knuffels.
Apollo heeft op mijn verjaardag nog lekker veel aandacht gekregen van de familie. Maar hij had veel ouder moeten worden, want hij had nog zoveel liefde te geven. We hopen dat hij nu ergens is waar men ook blij is met zijn aanwezigheid. Omdat ik nog drie kinderen heb, zeg ik tegen mezelf dat ik niet meer moet huilen. Rouwen, dat wel. Vergeten zal ik hem nooit, want hij heeft zoveel voor me betekend. En natuurlijk zal hij nooit helemaal weg zijn zolang er over hem gepraat wordt en ik nog steeds een steek in mijn hart voel als ik langs het lege matrasje onder de trap loop. We zien elkaar vast weer, liefste Apollo Adonis.
Hij was zo bijzonder en ben blij dat ik hem in levende lijve heb mogen ontmoeten…hij straalde zoveel liefde uit, echt zo bijzonder…en geen enkele woorden, zullen de pijn verminderen maar hij heeft aan jou de beste mama gehad, El. Heel veel sterkte met het verlies, van je bijzondere jongen.
Apollo was gek op je. Weet je nog dat hij je achterna wilde lopen toen je wegging met de metro?
Zo fijn dat jullie mooie herinneringen hebben.
Ook al kende ik hem alleen van je blog tranen moest ik laten en ook nu weer
Ben zo blij dat hij een goed huis bij jullie had
Heel veel liefs en sterkte Xxx
Dank je wel lieverd.Ik ben blij dat je hem ook gekend hebt, al is het via foto’s en verhalen;en.
xoxo
https://tenor.com/nl/view/sterkte-kracht-put-kracht-uit-jezelf-rose-flower-gif-16102027
Zo lief van je±
Heel veel sterkte gewenst
Dank je wel!
Heel veel sterkte. Dit doet pijn. Ik denk aan jullie
Jij weet hoe dit voelt.Dank je wel.
Zo’n verdrietig iets, je huisdier in laten slapen. En vaak zo dubbel.
Wat je zegt, wie zijn jullie om te beslissen of het leven te zwaar is voor hem? Maar als baasje van een huisdier ben je júist daartoe bevoegd, want het dier kan zelf die beslissing niet nemen.
Heel veel sterkte! Hij heeft fantastische laatste jaren bij julie gehad.
“Those we love don’t go away
They walk beside us everyday
Unseen and silent but always near
Still loved, still missed
And forever dear”
Ach, wat mooi. Apollo zal nooit verdwijnen.Zijn leven bij ons as kort, maar ik weet dat we alles voor hem gedaan hebben. Er is in ieder geval erg veel van hem gehouden.
Dank je wel voor je lieve woorden.
Heel veel sterkte toegewenst. Je hebt Apollo een mooi gouden mandje gegeven. Zo lang jullie over hem praten, zal hij altijd bij jullie blijven.
De liefde die ik meteen voor hem voelde, zal altijd blijven.