Deze foto maakte ik bijna precies vijf jaar geleden.Van mij hoefde Dotje niet in die vieze natte sneeuw te zitten, maar dat deed ze altijd als dikhaar riem losgemaakt had zodat ze lekker in het park kon gaan rennen. Meestal keek ze me netjes aan, maar ze zal wel iets gezien of gehoord hebben. Misschoen had ik haar bal wel gegooid en moest ze even wachten.

Het was op dat moment iets na achten en nu vraag ik me af waarom we in het donker in het park gingen spelen. Toch zeker niet omdat ze al ruim voor achten naast het bed stond te springen? Waarschijnlijk wel, want ik kon haar niet makkelijk teleurstellen. Ze maakte mijn leven een stuk fijner door haar aanwezigheid, dus ik verwende haar.

Niet met eten en snacks, wel met lange wandelingen, aandacht en knuffels. Ze wordt nog steeds gemist. Gelukkig heeft haar eigenar nooit gevraagd om foto’s en ik weet niet of ik daar op ingegaan zou zijn. Want ik gun hem dat niet en ik hoop da ik hem nooit meer tegenkom. Zou hij wel weten at ik zoveel van Dotje hield dat ik bij nacht en ontij met haar wandelde?