Toen hij jonger was, had ik het soms te ruk met mezelf om te denken aan een tijd zonder kind. Nu heeft hij verkering en ik denk dat hij te zijner tijd het huis ut zal gaan. Van mij hoeft dat niet- wat mij betreft blijven die twee op zolder bivakkeren. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Maar ik merk wel dat ik hem in de watten leg nu ik besef dar hij ooit weggaat.

Zo krijgt hij tegenwoordig een aardig voedselpakket mee. Ook al heeft hij een Nespresso apparaat en ene waterkoeler op het werk. Hij heeft laatst ontdekt dat er een tosti apparaat aanwezig is. Dus krijgt hij casino boterhammen met ham en kaas mee. Hij wekt in het centrum van Delft, dus tomatenketchup maf hij zelf halen.

Vroeger lagen we weleens drie to vier stapels schone was op de strijkplant. Dan stond ik vaak ’s avonds of zelfs ’s ochtends te strijken wat hij wilde dragen. Dat heb ik altijd een leuk huishoudelijk klusje gevonden, maar sinds kort goe ik het met meer toewijding. Zeker omdat hij me bedankt voor het schone en gestreken goed en hij het meteen in de kast legt.

Van mij mag hij de was later gewoon thuisbrengen. Kan hij meteen blijven eten en als hij als hij het een paar dagen later komt ophalen, kan hij weer aan de eettafel plaatsnemen. Ja, ik weet dat dit enorm overdreven is. Uiteindelijk zal het wel niet zo gaan, maar ik moet er niet aan denken dat ik hem niet meer zo vaak zal zien.

Toch heb ik geen spijt dat ik het bij één kind heb gelaten. Want voor meer ben ik niet in de wieg gelegd. Zijn vrienden zijn altijd welkom, maar die gaan weer naar hun eigen huis en met broers en zussen wordt er vast meer gekibbeld. Gelukkig hebben we de meisjes nog. Daar hebben we misschien nog wel tien jaar plezier van.