Gisteren was weer zo’m dag waarop ik betreurde dat je een voetbalidioot niet kunt veranderen. Dat moet de persoon in kwestie toch echt zelf willen. Dus besloot ik gewoon im mijn fauteuil te blijven zitten. Want ik laat me natuurlijk niet wegjagen. Maar ik zette mijn bril af en deed een hoofdtelefoon op. Zocht mijn favoriete afspeellijst op. Veel nummers maakten een norse cancelling exemplaar zelfs overbodig.

Twee keer zag ik iemand woedend naar de televisie rennen om tegen het apparaat te schreeuwen, en één keer zag ik een vreugdedans van twee mannen. Tegen het einde zag ik zr uitgezakt op de bank hangen en daaruit concludeerde dat de bekerwedstrijd met 1-2 geëindigd was. Het kind ging slapen eb zijn vader wilde ook wel naar dromenland. Hij zag er niet blij uit en nee, dat vond ik niet zielig voor hem.

Vanochtend stond hij met een espresso en een sigaret op zijn telefoon te kijken. Hij zei dat een speler van de tegenpartij ergens boos om was/ en dat dat vast zo was omdat hij verloren had. Wat? Blijkbaar ben ik niet erg goed in het lezen van lichaamstaal. Maar ik had een heerlijke avond mt mijn favoriete muziek op mijn hoofd en als ik met mijn kippige ogen naar links keek, waren daar de liefste linderen ter wereld.