De eerste twee weken nadat Apollo naar de hondenhemel was vertrokken, heb ik heel veel geslapen. Heel diep ook, want ik hoefde niet meer enkele keren per nacht de schuifpui open te zetten. Daarna werd ik ziek. Zodra ik een klein kusje in en rond het huis had gedaan, was ik moe en viel ik prompt in slaap op de bank. Dat heeft een paar weken geduurd. Tot ik dik een week geleden wat meer energie kreeg.

Misschien had ik als de wiedeweerga allerlei achterstallig werk kunnen doen, maar ik wilde het wel leuk houden. Dus naast afwassen, om de dag stofzuigen , wassen en strijken wilde ik iets gaan doen dat nuttig en nog leuk was ook. Niet schrikken, maar de inloopkast was al sinds juli 2019 een grote chaos. Nadat ik mijn enkel brak, den ik er weinig aan. Het was net de kamer van een pubermeisje.

Voordar mijn energiepeil zakte tot onder een bedenkelijk laag niveau, zou ik het rigoureus hebben ngepkt. Door alle zooi op de grond en in wasmanden op een grote hoop te gooien en de hele dag heen en weer te rennen tussen de prullenbak en de wasmachine. Nu ben ik iedere dag twee tot drie uur bezig. Dan stop ik, ga ik iets eten en knuffel ik mij n kinderen. In slap vallen overkomt me niet meer.

Op de foto zie je ongeveer een kwart van mijn zijden jurken. Dot is ongeveer de helft van de jurken die ik het hele jaar door gewoon overdag draag. Op een andere plek hangt het wat feestelijker spul- tot op de enkel, iets te boot of voorzien van pailletten. Daarmee ga ik niet naar de supermarkt of de ondergrondse afvalcontainer. In huis draaf ik zulke jurken wel. Net iets eleganter dan een joggingpak.

Jurken die ik niet meer zal dragen omdat ik er niet meer in pas, zullen weggegeven worden. Een kleine maat 36 in het zwart mag zo weg. Het is de bedoeling dat ik alleen overhou wat ik zo mooi vind dat ik er in het bejaardentehuis zal drage als ik mijn dagelijkse gang naar de recreatieruimte maak om daar een beetje mooi te gaan zitten wezen en te genieten van luisterboeken.