In januari hen ik dus slechts twee boeken gelezen. Een spannend boek uit een inmiddels langlopende serie over Lottie Parker. In dit deel gaat het niet alleen ver misdienaartjes, maar ook over de persoonlijke levens van Parker en haar collega’s. Er zijn nogal wat verwikkelingen waar ik als lezer buikpijn van kreeg.

Van wat er speelt in het levervan Lottie Parker word je gewin moe. Je zal maar een alleenstaand moeder van drie jongvoleasenen zijn. Met een dementerende moeder. Daar komt nog een vriend bij die in een nachtmerrie leeft. Dan leid ik een heel gezapig bestaan hoor. Er geurt zoveel in Ragmullin, Ierland dat ik een leesdossier bij moet houden.

Tevens las ik weer eens een boek van Jennifer Weiner. Het is het derde deel van ik denk dat een trilogie is. Over bigfoots. Er zij heel wt onduidelijke foto’s en filmpjes in omloop. Na het lezen van deze boeken zou ik graag willen dat ze echt betonden. Omdat ze me ondanks hun afmetingen zo schattig lijken.

Het bijzondere van deel drie is dat ik het gevoel had dat ik de eerste twee niet eens had hoeven leen. Alles werd uitgelegd. Het hele verhaal van A tt Z eigenlijk. Mij kwam het goed uit, want ik was bijna alles vergeten. Dat krijg je as je zoveel boeken leest. Dat zal me nu waarschijnlijk niet meer overkomen. Dat is een voordeel van weinig lezen.