Toen ik jong was, las ik de door mijn vader aangeschafte National Geographic tijdschriften met plezier. Fascinerend vond ik de prachtige foto’s en de adembenemende verhalen. Al vroeg maakte ik kennis met Jane Goodall en de chimpansees die ze bestudeerde. Deze dieren waren echt niet zo schattig als Judy in de televisieserie Daktari. In ieder geval vond ik die apen na lezing van het artikel een beetje eng.

Aan het begin van de vierdelige Netflix documentaire Chimp Empire wordt al medegedeeld dat chimpansees en mensen 98% gelijk zijn als het om DNA gaat. Van biologie heb ik geen verstand, maar na het zien van alle afleveringen ben ik geneigd te geloven dat het verschil alleen in uiterlijkheden zit. Want wat je allemaal te zin krijgt, lijkt verdorie wel een tragedie van Shakespeare. Of GTST vol primaten.

De documentaire speelt zich in het Ngogo regenwoud in Oeganda. Voornamelijk in het ventraal gelegen gedeelte. Daar leeft een 120 tellende gemeenschap van chimpansees. Met aan het hoofd een alfaman die op leeftijd is en aan wiens stoelpoten wordt gezaagd. Al snel wordt duidelijk dat het over hiërarchie en wisseling van de wacht gaat. En dat gaat gepaard met intriges en bloedvergieten.

Wie door heeft dat machtswisselingen in de mensenwereld met veel ellende tot stand komen, weet na het zien van de documentaire dat mensen net chimpansees zijn. En omgekeerd. Alles werd zo indringend op film vastgelegd, dat ik me verplicht voelde om uit te zoeken hoe echt de beelden waren. In Greystoke werden de apen door acteurs gespeeld, maar Jackson en de rest zagen er levensecht uit.

Het was dan ook echt. Het camerawerk was geniaal. Het verhaal was ook waargebeurd, al zal men alles heus wel iets hebben gemanipuleerd. De gelaatsuitdrukkingen zullen niet altijd tijdens de heftige scenes vastgelegd zijn. Uiteindelijk was het net of ik naar een thriller zat te kijken. En chimpansees halen net zoveel rottigheid uit als mensen. Ht zal heus waar zijn, die 98%.