Sinds ik kan e-mailen schrijf ik geen brieven meer. Kaartjes sturen doe ik ook allang niet meer. Dus ik maak me helemaal niet druk om de krantenkop van vanochtend. Mijn mannen krijgen regelmatig blauwe enveloppen en er komen af eb toe rekeningen binnen. Nou, die mogen ze gerust een paar dagen later bezorgen.

De mededeling bracht wel een herinnering naar boven. Toen ik 17 jaar oud was, kwam de postbode twee keer per dag. Dat kan je je toch niet voorstellen? Maar het is echt waar. In 1979 deed ik eindexamen en in die tijd kreeg je de uitslag per post. Je werd niet opgebeld als je gezakt was. Je moest weten op de postbode.

Voor zover ik het me kan herinneren, was ik niet eens zenuwachtig. Ondanks het feit dat in lnag zo hard niet geleerd had. Mijn moeder daarentegen was op van de zenuwen. Aan mij bleef ze vragen of ik echt mijn best had gedaan. Waarschijnlijk heb ik mijn schouders opgehaald en ben ik uit haar buurt gebleven.

Ze rukte de voordeur open toen de postbode ’s ochtends op de stoep stond. Helaas geen brief met de uitslag. Haar lijdensweg duurde nog wat langer. Toen ze de postbode ’s middags aan de overkant zag lopen, vloog ze op die man af. Ze graaide nog net niet in zijn posttas. Triomfantelijk stak ze over zonder te kijken of er verkeer aankwam.

Mama zal vast met de envelop hebben gezwaaid. Wie het ding uiteindelijk opengemaakt heeft, durf ik niet te zeggen. In ieder geval was ik geslaagd. Gelukkig maar, want mama had negatief nieuws toen niet aangekund. Toen Mika een keer bleef zitten en ik het aan haar vertelde, was de reactie Ik hoop niet dat je boos op hem bent geworden! Later slaagde hij na een herexamen en toen zat ze te stralen op de diploma uitreiking.