Die gaat mooi in de zak met een niet-werkende speaker, oude toetsenborden, muizen en kabels voor allang overleden telefoons. Nog erger is het bewaren van gebruiksaanwijzingen. Er is namelijk geen mens die ze last. Wij beginnen allemaal zomaar op toetsen te drukken en ergeren ons als een apparaat het niet naar behoren doet. En zo’n handleiding is nog altijd een te dik boekje.

Ooit had Mika een Nintendo DS. Geen idee hoe hij aan dat ding kwam, want zoveel zakgeld kreeg hij nou ook weer niet. Wat hij er allemaal mee deed, kan ik me niet herinneren. Wel weet ik nog day ik er op een gegeven moment ook eentje wilde. Er was namelijk een spelletje waarmee je leeftijd werd aangegeven. Onzinnig natuurlij, want blijkbaar kunnen alleen jonge mensen snel reageren.

Toch leek het me een geinig spel. Uiteindelijk kwam die DS er niet en het spelletje dat ik op de Nintendo van Mika zou kunnen spelen ook niet. In de kast staan nog een paar spelen, meen ik. Waaronder eentje waarmee je zou kunnen koken met Jamir Oliver. Straks ga ik aan Mika of die DS ng leeft. Als dat niet het geval is, gaat de gebruiksaanwijzing zeker de kliko in.