Toen Mika nog klein was, namen we een familieabonnement en gingen we regelmatig naar de dierentuin. Dat was in ed tijd dat we nog geen auto met airco hadden. Na een bezoek aan Blijdorp moest Ronald met alle ramen open rondrijden op het parkeerterrein om te voorkomen dat we gestoofd werden op de weg naar huis.

Mika vond het allemaal geweldig. Van haaien tot stokstaartjes- hij hield van alle dieren. Hij was trouwens de enige die niet scheen te merken dat het verschrikkelijk stonk in het gebouw waarin de leeuwen gehuisvest waren. De olifanten vond hij zo schattig dat hij er eentje wilde hebben, Dan konden we toch ee hokje n de tuin bouwen?

Iedere keer hoopten we de schuwe mannenwolven te zien en gingen we op zoek nar jonge dieren. Tijdens elk bezoek mocht Mika iets uitkiezen in de winkel. Soms nam hij een knuffel, meeste; een paar kleine plastic dierenfiguurtjes waarmee hij thuis een dierentui maakte op de plavuizen, Alleen een vogelbekdier kreeg hij niet te pakken.

Mika en Amy zijn een paar maanden geleden in Blijdorp geweest. Ronald en ik hebben er niet zoveel behoefte aan om naar wilde dieren in kleine hokken te kijken. Sinds ik dagelijks naar dierenfilmpjes lok op YouTube ga ik liever niet meer nar de diergaarde. Ze zullen daar heus goed werk verrichten, maar toch.

In Afrika hebben ze de dieren in reservaten gestopt en soms zijn die echt te klein. Zo zag ik dat een leeuw geen kant meer op kon toen hij door een ander mannetje weggejaagd werd. De leeuw werd gedwongen door een hek te lopen dat bijna tot een elektrocutie leidde. Het liep goed f, maar het was niet fijn om te zien.

We hebben dan ook besloten dar we nooit op safari gaan. We hoeven er niet met onze neus bovenop te zitten. Dan moet je in een wagen zitten met mensen die de hele tijd foto’s en filmpjes maken in plaats van te genieten van wat er op dat moment gebeurt. Maar ja, misschien zetten ze alles wel op YouTube.