Er zijn van die dagen waarop je nergens zin in hebt. Dan pal ik mijn iPad en ga ik filmpjes kijken op YouTube. Voorlopig heb ik genoeg leeuwen gezien, dus besloot ik iets anders te bekijken. Geen muziekvideo’s deze keer. Al is het leuk om beginnend bij Marlene Dietrich te eindigen bij Doris Day.

Vandaag heb ik urenlang gekeken naar Extreme Couponing. Eindelijk een Amerikaans televisieprogramma dat niet gekopieerd kan worden door een Nederlandse programmamaker. Want wij hebben geen couponcultuur. Hier kunnen we hoogstens hamsteren. Daar lachen Amerikanen om- wat is nou 50% korting?

Coupons heb je aan de andere kant van die grote plas in vele soorten en maten. Gefascineerd heb ik zitten kijken naar het gegoochel met prijzen. Zo kan een product in de aanbieding zijn voor twee dollar. Als je er twee koopt, lever je een coupon van vijf dollar in. Dan zijn de twee producten dus gratis en krijg je zelfs een dollar toe.

Dat geld kan je gebruiken om iets te kopen waar je op geen enkele manier korting op krijgt. Meestal zijn dat gezonde producten zoals fruit. Dat is trouwens iets wat me verbaasde. Alhoewel ik nauwelijks enthousiaste bonnetjsknippers met obesitas zag, viel het me op hoeveel ongezonde troep gekocht werd.

Daarmee bedoel ik van alles dat ik met graagte in mijn mandjes gooide en snel naar binnen werkte toen ik nog niet wist dat ik diabetes had. Ook opvallend: vitaminepillen kocht men ook graag. Soms wel 50 potjes tegelijk. Vast omdat ze slechts een krop sla en een zakje appels in één van de soms wel 25 karren deponeerden.

De meeste mensen hadden kamers vol aankopen. Tientallen flessen wasmiddel en honderden pakken ontbijtgranen. Er waren veelkopers bij die doneerden aan voedselbanken, kerken en sportverenigingen hoor. Vooral deze couponverslaafden maakten er een sport van om voor duizenden dollars aan boodschappen geen cent t e betalen.

Deze prestatie vergde wel heel wat van de kopers. Ten eerste moesten ze een heleboel coupons verzamelen. Dus zaten ze de hele dag op supermarktsites te kijken, kochten ze kranten en doken ze zelfs in vuilnisbakken. Ze moesten zich een ongeluk knippen en plattegronden van de winkels uit het hoofd leren.

Het spannendst was natuurlijk het afrekenen. Ze mogen geen duizenden artikelen achtereen op de band leggen. Dat zou te makkelijk zijn. Dus werd er een trein aan wagentjes bij de kassa opgesteld. Soms kostte een kar vol slechts enkele centen. Maar ik zag mannen due met een knalrood hoofd van de zenuwen naar het beeldscherm staarden.

Veel vrouwen maakten uit nervositeit de raarste bewegingen of riepen dat ze gingen flauwvallen of overgeven. Ondanks het feit dat ze alles grondig voorbereid hadden en met Excelbestanden en mappen vol coupons naar de winkel waren gekomen. Maar zelfs ik vond de beelden spannend hoor. Want het ging weleens mis.

Het is maar goed dat in Nederland zoiets niet mogelijk is, Want dan zou ik me bijna verplicht voelen dat ook te gaan doen. Helaas moet je er weel kien voor zijn en goed kunnen rekenen. Het is trouwens iets dat je tientallen uren per week kost. En ik zou er goede ogen voor moeten hebben. Laat mij maar naar de filmpjes kijken.