Al bijna veertig jaar slaap ik met een knuffeklvarken van IKEA. BAM heeft de eerste een beetje toegetakeld en nu ben ik aan mijn tweede toe. Er wordt gezegd dat je geen kind meer bent als je geen ouders meer hebt, dus zal ik Herman niet noemen. Als kind had ik een prachtige pop waarvan ik de naam niet meer weet. Was het Annemarie of Katrien?
Maar misschien was mijn allereerste knuffel wel het dekentje dat ik van mijn oom Ed kreeg. Dat was een gewatteerde deken met rozen dat bij De Bijenkorf vandaan kwam. Het voelde heel zacht aan en als mijn moeder het gewassen had, fin ik bij e waslijn staan om het vast te kunnen ouden. Toen ik kon praten, noemde ik het deedee.
Het was natuurlijk bedoeld om in een wieg of ledikant te leggen en niet om er de hele dag mee rond te lopen. De deken raakte wat sleets en toen ik een jaar of twintig was, kon ik er niet meer mee slapen omdat het veel te klein was geworden. Nog altijd heb ik er spijt van dat ik het laatste stukje niet heb bewaard.
