Maar ik zal altijd een zwak voor Mechelaars houden en als ik kijk naar de foto’s die ik maakte tijdens wandelingen met Dotje en Pebbles, schieten de tranen in mijn ogen. Aangezien mensen overstaken zodra wij aan kwamen lopen, voelde ik me extra veilig. Daar deed ik het niet voor- ik hield gewoon van die twee meisjes.

Via de beveiligingshonden, de sterkste rassen en de veebeschermers kwam ik uit bij de Mastín espagñol, de Spaanse mastiff. Apollo was vast geen raszuivere. In Nederland probeerde men hem te verkopen als Labradormix. Wij wilden hem gewoon omdat hij er zo snoezig uitzag. Hij was een Apollohond, de liefste van de hele wereld.

Helaas werd het verhaal op YouTube verteld door een hele vreselijke stem, maar ik moest het af zien. Want ik hoopte dat er een hond te zien zou zijn die op Apollo leek. Nou, mijn wens kwam uit. Waarschijnlijk had de hond in het filmpje een ander hoofd, maar de rest is net mijn grote jongen. Niet alleen qua kleur, ook het formaat.

Om zijn gewicht heb ik me vaak zorgen gemaakt, maar nu snap ik dat een Spaanse mastiff stevig gebouwd is. Dik zeventig kilo was dus niet eens zoveel. Toegegeven, ik slaap al vier maanden heel goed, maar ik mis Apollo heel erg. Dus als het verdriet me teveel wordt, denk ik maar gauw aan die enorme hoeveelheden poep en plas. Dan gaat het weer.