Vandaag is hertwintig jaar geleden dat mijn vader stierf. Over de tien dagen die aan die dag voorafgingen en de uitvaart heb ik waarschijnlijk al alles verteld. En ieder jaar hoop ik dat op zijn sterfdag de magnolia’s in de achtertuin in volle bloei staan. Dan kijk ik naar de witte en roze bloemen en zeg ik dat het jammer is dat hij weer een lente mist.

Vorig jaar ging dat mooi niet door, dit jaar was ik bang dat er op 20 maart allemaal door de meisjes platgetrapte bloembladeren zouden liggen. Er wordt veel geklaagd over het weer, maar blijkbaar was het zacht genoeg. Vijf dagen geleden waren de magnolia’s op hun mooist en ik heb al gezien dat er buiten de tuin honderden narcissen bloeien.

Tijdens de wandeling met Fluffy en Popje had ik het gewoon warm in mijn dunne jas en die dikke panty had ik ook miet aan hoeven trekken. Voor de komende dagen wordt er weer eens regen voorspeld, maar deze fraaie lentedag nemen ze niet van me af. En wat had ik graag met mijn ouders op het tuinbankje gezeten.