De spullen van Apollo zitten nog steeds onder zijn haren. Als ik ernaar kijk, grijpt het gemis me naar de keel. Als ik bepaalde routes afleg, vraag ik me af waarom ik er eigenlijk loop zonder mijn grote jongen. Ook als ik op weg ben naar de supermarkt, voel ik me ongemakkelijk omdat hij niet meer naast me loopt.
Een kennis uit de buurt vertelde me dat hij me steeds met een verdrietig gezicht had zien lopen. En dat hij me met rust had gelaten omdat hij wel dacht dat er iets ms was. Nou wil ik er net graag bijlopen als Eeyore, maar ik ben slecht in het opzetten van een blij gezicht als ik me ongelukkig voel,
Natuurlijk heb ik Fluffy en Popje nog en van die meisjes hou ik ook. Maar het afscheid va Apollo kwam ondanks eerdere slechte voortekenen zo onverwacht. We reden ’s avonds naar een dierenkliniek en keerden uren later zonder hem weer terug, Als hij kleiner en lichter was geweest, had hij nog een nachtje bij me kunnen slapen.
Alhoewel ik heus weet dat hij nog een paar mooie jaren heeft meegemaakt, voel ik me schuldig. Want ik heb toegestemd toen de dierenarts over euthanasie begon. Als ik Mika en de meisjes niet had, zou ik zelf ook een spuitje hebben gevraagd, Want wie ben ik nou om hem te laten gaan?
Zijn moeder. Degene die onvoorwaardelijk van hem hield en nog jaren op de bank had geslapen. Die met liefde alle viezigheid opruimde. Nu hij er niet meer is, loeien zijn zusjes niet meer als er iets met een sirene langsrijdt. Nu heb ik besloten dar ik Apollo heb gekregen omdat ik toch iets goeds heb gedaan in mijn leven.
Niet schuldig voelen, je hebt juist een goede beslissing voor hem genomen, die hij zelf nooit had kunnen nemen. Anders had hij moeten lijden, dat had je toch ook niet gewild?
En snap je gevoel van gemis hoor. Heb nu hier een heel lief kitten rondlopen, wat een perfecte match lijkt tot nog toe met Macy, en waar ik nu al zielsveel van hou. Maar het gemis van Max blijft.
Ooooooh, ik voelde gewoon dat je een kitten in huis zou nemen. Je hebt altijd twee katten gehad, toch? Nog heel veel mooie jaren gewenst met z’m drietjes,
En ik geniet nu van de meisjes. Eindelijk kan ik weer met die twee slapen! De nachten op de bank mis ik niet, wel de nabijheid van Apollo.
Klopt, altijd 2 katten, in verleden nog weleens 3. Macy liep echt met haar ziel onder haar arm, zo sneu.
En gezellig met de meisjes slapen. Kan ik nu ook zeggen haha, Muffin is een vrouwtje.
Begrijp het helemaal, niet de bank maar wel Apollo zelf die je mist, zal nog lang blijven helaas…
Dat een schattige naam! Zo fijn dat jij ook twee meisjes hebt. Een je hd dus ooit drie katten- ik ook.
Durf je ze wel nr buiten te laten?
Je hebt gedaan wat gedaan moest worden voor Apollo
Je kon het niet langer uitstellen, hij is je dankbaar El.
Voel je niet schuldig. Wat jij gedaan hebt hoort ook bij houden van.
Maar ik hield zoveel van hem dat ik met liefde nog jaren voor hem had willen zorgen. Je het gelijk hoor. Het was de juiste beslissing. En toch…
Houden van is ook loslaten en dat jij dit voor hem hebt beslist was het beste ook al voelt het nog steeds niet zo. Hij kon niet tegen jou zeggen “mama laat me maar gaan, het is goed zo”…. maar ik weet zeker dat hij dankbaar is geweest dat jij hem een hoop lijden hebt bespaard. Ik weet dat je met alle liefde nog jaren voor hem had willen zorgen, maar in sommige gevallen is dat helaas niet meer mogelijk.
Lieverd ik zou willen dat ik er op dat moment voor je had kunnen zijn…..
Hele dikke knuffel
Wat een lieve reactie. Het was een moeilijke beslissing en ik mis hem zo.Op een dag zal ik beseffen dat het de juiste beslissing was. En dat ik me nu moet richten op de meisjes. Die maken me iedere ochtend wakker en zij zijn ook heel bijzonder.
Heel erg bedankt voor je lieve woorden.