Eind 2018 verscheen ’t Hooge Nest van Roxane van Iperen. Pas eergisteren begon ik aan het audioboek en ik had graag de volle 12 uur en 59 minuten achtereen geluisterd. Maar dat was te gek geweest en ik kan dat helaas niet volhouden. Luisteren is anders dan lezen en sims dreigde ik in te dommelen.

Stel je voor dat je je droomhuis koopt en tijdens het verbouwen beseft dat in dat huis onderduikers hebben gezeten en dat er nog sporen van verzetsactiviteiten gevonden worden. De jurist en auteur Roxane van Iperen gaat op onderzoek uit en zes jaar later verschijnt het boek. Het is zowel prachtig als gruwelijk.

Wat ik van de Tweede Wereldoorlog weet, blijkt schandalig weinig te zijn. Wie meer wil weten dan wat er op school over verteld wordt, moet dit boek lezen. Toen ik op een derde van het boek las en om me heen keek, realiseerde ik me hoe goed ik het had. Al; die mooie spullen om me heen, de koelkast vol eten.

Neem de inhoud van ’t Hooge Nest tot je en leer veel over de dingen waartoe de mens in staat is. En vraag je vervolgens af tot welke daden he zelf in staat bent in tijden van nood. Waarschijnlijk schuilt er in mij heen heldin, vrees ik, De heldhaftigheid van veel personagesemotopmeerde me. Zoveel goedheid…….

Na dit boek moest ik bijkomen en ik dacht dat te kunnen met Sonny Boy van Annejet can der Zijl. Ging dat niet over geliefde tussen twee mensen die enorm veel van elkaar verschilden? Jawel, maar het ging dus ook over de oorlog. Het was aangrijpend en veel speelde zich af op mij bekende plekken.

Ook nu kreeg ik een geschiedenisles. En dat allemaal on de dagen voor Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Weet je wat ik zo fascinerend vond aan beide boeken? Dat de schrijfsters konden putten uit de herinneringen van overlenden en nazaten. Daarom moeten de verhalen verteld worden. Lees ze en vergeet ze nooit.