Ze hebben zo hun eigenaardigheden, deze twee lieve meisjes. Ze blaffen nog steeds als er aangebeld wordt. Als Mika de trap afloopt, raakt voora; Fluffy in de war en dan reageert Popje daar weer op. Maar als ik thuiskom met de boodschappen is er niets aan de hand. Ronald en ik kunnen gerust met lawaai de trap op en af.

Laatst las ik ergens dat de doorsnee hond wel vijftig woorden kent. Waarschijnlijk kent een getrainde Mechelaar er wel meer. Het is niet mijn bedoeling om met de meisjes te trainen, maar ik vind het wel erg fijn dat ze steeds meer woorden hebben geleerd en dat we kunnen communiceren.

Als ik iets te vroeg wakker wordt getikt, zeg ik dat ik nog even wil slapen en dan gaan ze weer naast me liggen. Aangeven dt ik ga plassen zorgt ervoor dat ze rustig wachten tot ik terugkom. Ze verloren de slaapkamer pas als ik zeg dat het mag. De trap afdenderen is er ook niet bij. Als ik alleen thuis ben, gaan we gelijktijdig nar bed. We gaan slapen, meisjes!