In het kader van die broodnodige downsizing kan er een hoop weg, maar de plastic dierfiguurtjes van Mika moeten blijven. Als klein kind heeft hij daar zoveel plezier aan beleefd dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om ze weg te doen. Volgens mij vindt Ronald dat ook, want tot mijn grote verbazing heeft hij een leuke bestemming gevonden voor de plastic dino’s.

Iedereen zal denken dat ik het heb gedaan, maar dat is toch echt niet zo. Op een mooie dag stonden deze dieren opeens in de bescheiden rotstuin bij het kleine vijvertje. Nou ja, bij de oude cementemmer waar waterplanten in staan. Het gekke is dat de honden tot nu toe niet met de dino’s zijn gaan lopen. Misschien denken ze wel dat ze echt zijn.

Als ik op een dag geen zin heb in lezen en Netflixen ga ik eens kijken of ik alle dierfiguurtjes kan vinden. Dat is leuk voor later. Als ik in een kringloopwinkel ben kan ik me net inhouden, want ze blijven trekken. Maar ja, ik denk toch niet dat Mika er nog mee gaat spelen. Als ik een vogelbekdier vind gaat ‘ie wel meteen mee. Want zijn vraag aan de dierentuinwinkelverkoopster ben ik nooit vergeten. Weet u wat ik nog nodig heb? Een platypus!