Aan Pokémon heb ik mooie herinneringen. Ronald en ik slapen nog steeds onder een poster van de eerste 150 kleine monstertjes en verspreid over het hele huis liggen de kaarten die Mika tijdenlang gespaard heeft. De mooiste heeft hij bewaard in een Sesamstraat trommel die hij van mijn moeder kreeg. Dus het was makkelijk om gelijk na te gaan of hij toevallig beschikte over kostbare kaarten.
Helaas viel dat vies tegen- hij had er eentje die een tientje waard was. Maar daarvoor ga je ‘m niet verpatsen. Hij moet de kaarten maar bewaren voor later. Misschien krijgt hij wel kinderen die het leuk vinden. Wellicht krijgt hij geldwolfjes die nog een paar jaar op de kaarten gaan zitten totdat ze echt grof geld opbrengen.
Lekker bewaren , voor een 10tje zeker niet verkopen.
Hij het het ook niet hoor. Hij heeft er ook zulke fijne herinneringen aan.