Het begint l aardig te wennen, dat opletten of ik niet teveel suiker tot me neem. Sinds kort drink ik suikervrije ranja en tonic. Niet al te vaak, want al die suikervervangers zullen vast ook niet zo best zijn. Inmiddels ben ik erachter dat er verschillende suikervervangers zijn en dat ze niet allemaal een laxerende werking hebben als je er teveel van binnen krijgt.

Het was schrikken toen ik ging opletten hoeveel suiker(en vet) er in koekjes zitten. Dat is heel erg voor een koekjesliefhebber. Dus neem ik er eentje, heel soms twee op een dag. Terwijl ik een dikke maand geleden gewoon een heel pak naar binnen werkte. Dat is nergens voor nodig. Maar soms mis ik he wel, dat ongegeneerde vreten. Als je jezelf op rantsoen zet, smaakt dat ene koekje veel beter. Kleinere hapjes nemen helpt trouwens ook. Dat hap-slik-weg gedoe is onnodig.

Voordat ik vernam dat ik diabetes2 heb, at ik graag madeleines. Van die decadent individueel verpakte cakejes, het liefst met een dot Nutella in de kern. Heerlijk and ik ze. Maar nu ik ze niet meer naar binnen schuif, maar kleine hapjes neem, heb ik gemerkt dat ze eigenlijk heel vies zijn. Ze voelen heel vet aan en de cake is nou niet bepaald smeuig. Het gevoel in de mond is niet plezierig. Nu kan ik de Madeleines gewoon laten staan.

Binnen een week of vijf is de gewenning ingetreden. Het lezen van de voedingswaarde in etenswaren is mij mijn tweede natuur geworden. Nu moet ik een weloverwogen keuze maken- neem ik dat koekje of neem ik toch een paar dropjes? Het heeft me ook goed laten nadenken over tevreden waarom ik ene verpakkingen koek en snoep in een uur verorberde. Toevallig ben ik niet de enige van ons nest die deze slechte gewoonte heeft.

Bij mij is het in ieder geval pure vraatzucht. Nee, ik ga niet beweren dat ik als kind iets tekort bn gekomen. Dat bakje chips en het glaasje fris in het weekend waren meer dan genoeg. We kennen ook geen kinderen die ongelimiteerd mochten snacken. Dus ik wil het liefst terug naar die tijd. Het feit dat we het ons kunnen permitteren om te snoepen totdat de suiker uit onze oren komt, houdt niet in dat we het moeten doen. Dat ik toch bijna 61 moest worden om tot dit inzicht te komen.