Sinds ik de koekjesstolp heb geërfd, zorgen we er altijd voor dat ‘ie gevuld is. Niet tot aan de rand toe, want we hebben gemerkt dat ze niet eeuwig knapperig blijven. Zeker niet als je zachte bij harde koekjes legt. Maar voorlopig een dagje kan het wel, want zelden doen we langer dan een dag met de inhoud.

Als we aan het Netflixen zijn, gaat het helemaal snel. Met aandacht naar een serie kijken betekent dat we geen tijd hebben om toastjes te beleggen- dan proppen we lekker snel koekjes naar binnen terwijl we proberen naar het scherm te staren. aan het eind van diavond, als ik nog even met Apollo naar buiten ga, is de stolp weer leeg.

We eten van alles. Ronald is gek op kandijkoeken en ik heb een voorliefde voor roombotertongen. Maar spritsen, bitterkoekjes,pennywafels, gevulde koeken en likkoekjes gaan er ook wel in. Toch laat ik nog weleens wat liggen. Hij is namelijk verzot op kano’s doe ik echt hartstikke vies vind. En gisteren lagen e opeens van die koeken met een soort jamvulling.

Echt niet te eten, die loodzware koeken. Hij bleek ze te hebben gekocht omdat zijn oma die oom altijd had. Volgens mij speciaal voor hem, want ik ben haar schoonmaakster geweest en ik heb ze nog nooit zien liggen in de koektrommel. Ronald is zo gek op die koeken dat er al snel nog maar eentje in de stolp lag.

Mama zal het fijn vinden dat ik de koekjesstolp nog steeds heb. Het was een verlovingsgeschenk van Deense vrienden, heb ik begrepen. Die waren verbaasd dat het nog heel was toen ze decennia later weer eens op bezoek waren. Het is ook een wonder, want de stolp wordt al meer dan zestig jaar intensief gebruikt. Niet alleen in het ouderlijk huis, maar vooral hier met al die koekjes die wij wegwerken.