Een paar foto’s zijn voor het breken van de enkel gemaakt, maar je kunt wel zien dat ik erg word verwend. De eerste twee dagen nadat ik opeens met een gipsbeen zat, had ik helemaal geen trek. Er ging hoogstens een tosti in, meer niet. Drinken was ook een ding, want als ik met mijn krukken ging strompelen, was ik toch iedere keer net niet te laat. Van dat gehops krijgt de blaas het idee dat er snel wat geloosd moet worden.

Toch kreeg ik van lieverlee wel weer zin om te eten en drinken. Dan maar op gezette tijden naar het toilet gaan, zelfs als je niet nodig moet. Zodra ik zat, moest ik overigens wel. Niet eenmaal ben ik onverrichterzake teruggekomen. Eten werd ook steeds fijner. Vooral omdat Ronald vond dat hij moest blijven koken en iedere keer weer iets smakelijks op tafel zette. Tegenwoordig proberen we zo weinig mogelijk eten weg te gooien en hebben we twee, soms drie dagen hetzelfde gegeten.

Nu maak ik me toch een beetje zorgen, want ik zit iedere avond lekker te bunkeren, maar veel lichaamsbeweging heb ik niet. Het kost me aardig wat energie, dat voortbewegen op krukken. Op het schapenpad rechtdoor rijden is een hele klus. Maar ik vrees dat ik straks als een propje uit de rolstoel kom zetten. Dat is niet de bedoeling, want iedere gram die er ng bij komt, belast mijn straks hopelijk goed geheelde enkel te veel.

Wat niet wegneemt dat ik gisteren heel veel snoep heb gekocht toen ik met Ronald naar de compleet verbouwde supermarkt om de hoek ging. Als je de hele dag ligt te vegeteren, krijg je soms zo’n behoefte om te snoepen en snacken. Dus ik maak de voorraad  op Stophoest lijkende hoestsnoepjes , de zachte groentjes en Toffifee maar snel op terwijl ik uit verveling naar de Tour de France mee zit te kijken en dan kap ik er mee. Want nog een kledingmaat meer lukt me onwenselijk met zoveel net passende jurken in de kast.