Als het me niet bevalt, leg ik de zogenaamde lekkernij gewoon terug in de koekjesstolp. Het is misschien niet zo hygiënisch, maar het is een oude gewoonte die ik nooit afgeleerd heb. Thuis deden we het ook. Nog wel in dezelfde stolp, want ik heb het ding geërfd.

Er was altijd wel een kind dat het gewoon in de mond stak en er nog van genoot ook. Mika vraagt altijd wel of er geen speekselresten aan zitten. Als dat echt niet het geval kan zijn, eet hij mijn rejects lekker op. Het koekje op de foto heb ik gebroken en de folie van de eitjes slechts opengepeuterd.

Misschien doop ik het koekje straks wel in de thee, want het ligt er na dik een week nog steeds. En die eitjes? Ieder jaar blijven er wel smaken over die ik uiteindelijk weggooi als de kerstman vertrokken is, want dan liggen er weer nieuwe in de winkels.