In de vriezer liggen al heel lang flessen jonge jenever en limoncello. Mijn moeder zal blij zijn te horen dat ik gewoonweg vergeet af en toe een borrel te nemen. Maar het is toch echt zo. Tegenwoordig koop ik flessen tonic zonder dat ik me koortsachtig afvraag of we thuis nog wel genoeg gin hebben. De tijd van de kleine glaasjes pure sterke drank en de mixjes die vaak niet veel minder hard aankwamen lijkt voorbij te zijn.

Totdat ik van één van mijn zusjes een fles prosecco kreeg. Die rage heb ik gemist- het is namelijk ook al erg lang geleden dat ik met enige regelmaat  op een zonnig terras zat. Een paar jaar geleden had mijn man wel een fles prosecco in zijn kerstpakket en dat jaar heb ik op 31 december geen champagne gedronken. Het kind vond het lekker, maar daarna heb ik geen fles alcohol meer gekocht. Wijn drink ik niet vaak, dus al die volgende kerstflessen werden weggegeven.

Maar die prosecco van mijn zusje- oei, die was hartstikke lekker. Fijne bubbelwijn die niet superdroog smaakte. We hebben een glaasje genomen bij het avondeten en toen we naar een film zaten te kijken nam ik er nog eentje. Omdat de prosecco in zo’n fijne beugelfles zat hoefde ik de fles niet meteen leeg te drinken, maar dat heb ik de volgende dag toch gedaan. Voordat het middag was zette ik de fles al tussen de lege sapflessen.

Mijn man keek heel verbaasd toen hij het lege champagneglas zag staan. En dan weet hij niet eens dat ik direct na het laatste slokje online heb opgezocht waar ik de prosecco kan kopen. Want ik hoef nu geen champagne meer nu ik de biologische prikwijn heb ontdekt. Omdat biologische heb ik wel een beetje moeten lachen. Mijn moeder verdedigde ooit haar inname van de legendarische Pleegzuster Bloedwijn door te roepen dat het medicinaal was. Natuurlijk- ze noemde het nog Bloedzuster Pleegwijn ook. Biologisch of niet: ik heb een fijn wijntje ontdekt dat uitstekend past bij een goed boek.