De meisjes gaan minstens eenmaal per dag met Ronald en mij naar het schapenpad. Daar is het zo lekker rustig dat ze er hun behoefte doen en lekker met elkaar spelen. Nog steeds aangelijnd, want soms sta je opeens tegenover een schaap, gans of haas.  Fluffy en Popje springen tegenwoordig haastig de auto in, want ze weten waar ze naartoe gaan. Voorlopig zit ik nog op de achterbank, want ik wil ervoor zorgen dat ze netjes blijven zitten. De hele tijd commando’s geven is voor de bestuurder niet zo fijn.

Het lijkt nu net alsof ze zich bevinden op een berg. Dat valt reuze mee hoor. Op deze verhoging staat een bord en de meisjes springen graag op de betonnen blokken waarmee dat bord is vastgezet. Als ik Popje zo zie, lijkt ze erg veel op Blaze. Hij heeft ook zo’n staart en in de auto zit hij rustig naar buiten te kijken. Ook hebben Blaze en Popje dezelfde manier van spelen en het uitdagen daartoe. Ze wapperen met hun voorpootjes en maken geluid. En allebei even lief.

We hebben de bench toch weer in de kamer gezet. Het is een lelijk gevaarte, maar de meisjes liggen er graag in. Het is een veilig plekje. Ze slapen er ’s avonds niet samen in. Misschien zou dat wel handig zijn. Voorlopig slaap ik nog beneden en dan ligt er altijd eentje aan mijn voeten. Zo gezellig!

Mijn mooie kleine meisjes. Hier in huis zijn ze aan alles gewend. Vannacht hoorde ik dat het flink onweerde. Zij trekken zich er niets van aan. Nu maar hopen dat ze ook tegen vuurwerk kunnen. Want die ellende heeft tot een hoop ellende geleid. Want Dotje kan er absoluut niet tegen.

Tot slot nauwelijks bewegende beelden van mijn gezin.