
Je wilt niet weten hoe vaak ik op vrijdag de naam van Apollo intikte. Als ik ’s avonds voordat ik naar boven ha nog even naar het toilet beneden ga, denk ik steeds dat ik nog ebben een avondronde moet doen. Apollo’s ha;sbamd en riem hangem nog steeds aan het haakje bij de voordeur.
Of de meisjes hun grote broer missen, weet ik niet. Wel dat ze het erg leuk vinden dat ze nu bijna iedere ochtend tegen hun ouders aan kunnen liggen. En ik moet zeggen dat het voor mij ook fijn is. Niet langer is het Apollo die ik als eerste zie als ik mijn slaapmasker verwijder. Het is niet anders.
Denk dat ze m wel missen…maar ze hebben mama ook weer boven…het blijft zo lastig hè
Eigelijk ben ik gewoon blij dat de kinderen die ik nog heb gelukkig zijn.
Honden ervaren dit anders als wij mensen.
Ze leven in het heden en passen zich snel aan.
Ze hebben hun balans in de roedel opnieuw moeten vinden dat wel.
De meisjes lijken het geaccepteerd te hebben. Ze genieten volop. Ben benieuwd hpe ze reageren op filmpjes.
Hoe dubbel he, de zusjes blij dat ze jou weer voor zichzelf hebben. Maar het gemis blijft natuurlijk.
En dat moet slijten.
Ik moet ermee leven. Het gemis blijft, maar ik heb veel meer vrijheid en ik slaap zoveel beter. Het waren mer dan drie mooie jaren. Dat moet ik onthouden.