Aanvankelijk had ik geen enkele behoefte om naar de Netflixserie Emily in Paris te kijken. Totdat ik in de krant las dat Franse kijkers zich behoorlijk druk hadden gemaakt over de manier waarop zij afgebeeld werden. Roken om niet te hoeven sporten, getrouwde charmeurs en baguettes all over the place bijvoorbeeld. Maar er waren ook heel wat Fransen die toegaven dat een stereotype soms hartstikke echt kan zijn.
Dus besloot ik maar eens te gaan kijken. Eh, bingewatchen, want ik heb alle tien afleveringen op één dag gezien. Natuurlijk was het allemaal zeer overdreven. De medewerker die moeilijk liep te doen omdat hij alleen Frans zou spreken, kon later prima met Emily converseren-in haar moedertaal. Die baas van Emily die een verhouding had met een klant, tevens de echtgenoot van een goed vriendin, zag er steeds beeldig uit.
Net als Emily. Want de verhaallijnen waren soms zo absurd dat ik me richtte op de garderobe van Emily, gespeeld door Lily Collins. Iedere keer als ik haar snoezige figuurtje in de meest schitterende kleding zag, wilde ik bijna gekleurde jurkjes kopen. Had ik nog maar foto’s van ongeveer veertig jaar geleden. Zo mooi als Emily was ik natuurlijk niet, maar ik had wel de fraaiste vintage kledingstukken waar ik met mijn maatje 34 prima in paste.
Emily in Paris is een aanrader als je naar leeghoofdige figuren kijkt die er beeldig uitzien. De soundtrack is trouwens ook heerlijk om naar te luisteren. Er staan afspeellijsten op Spotify en ik heb er al meerdere keren naar geluisterd tijdens het typen. Als je je kapot ergert aan de serie en de bordkartonnen hoofdfiguren kan je nog altijd genieten van de muziek die mij deed denken aan aan mooi weer in Parijs.
Nou jij hebt tenminste heerlijk je dag gevuld met relaxt kijken… 😉
Ja hoor, ik vond het toch leuk genoeg om lekker de hele dag te kijken.
Ik heb het ook gezien. Verstand op nul en lekker op de bank kijken.
Naar het nog op te nemen tweede seizoen ga ik ook lekker kijken.
Ik ook hoor
En hoe vond jij de soundtrack?